ตอนที่ 3 คนที่ไม่คาดคิด
1032 คำ
คนตัวเล็กเดินมาจ่ายเงินหน้าเคาน์เตอร์ ก่อนจะเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อนั้น กลิ่นลาเวนเดอร์ของอีกฝ่ายยังคงคุกรุ่นอยู่ในโพรงจมูกของเธอ จนต้องยกหลังมือขึ้นถูตรงปลายจมูกเบาๆ
ไม่รู้ทำไมกลิ่นนั้นถึงรบกวนสมาธิของเธอเสียได้ เธอชอบกลิ่นนี้ มันทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย และผ่อนคลายยังไงไม่รู้
"เลิกคิดเถอะ" เธอส่ายหน้าให้ตัวเอง ตอนนี้เธอไม่ควรคิดถึงใคร เพราะเธอต้องไป 'เอา' สามหมื่นของเธอให้คุ้มค่า
ว่าแล้วก็รีบสาวเท้าเข้าไปภายในลิฟต์ที่เพิ่งกดลงมา ก่อนที่ปลายนิ้วจะกดไปยังหมายเลข 10 บนตัวลิฟต์ เพราะเธอนัดแอคเค่อหนุ่มสุดฮอต คนดังของแอปพลิเคชันหนึ่ง
จากคอนโดก็พอรู้ว่าเขาคง 'รวย' ใช่ย่อย ย่านนี้เป็นย่านที่คนมีฐานะเช่ากันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นรายวัน รายเดือน หรือรายปี
คนตัวเล็กมองประตูลิฟต์ที่ค่อยๆ ประกบเข้าหากัน แต่ไม่ทันที่มันจะประกบกันลงด้วยซ้ำ กับมีฝ่ามือของใครบางคนคั่นระหว่างมัน จนประตูนั้นเปิดอ้าออกกว้างอีกครั้ง
สายตาของเธอเหลือบมองไปยังคนที่มาใหม่ พลันหัวคิ้วของเธอกลับขมวดเข้าหากัน เพราะคนที่มาใหม่ไม่ใช่ใครอื่นใด แต่เป็นเขา
'หนุ่มคนที่ใส่แมสก์' ที่เจอกันในร้านสะดวกซื้อเมื่อครู่ เขาเข้ามาอยู่ในลิฟต์ตัวเดียวกับเธอด้วยเช่นเดียวกัน
อีกฝ่ายไม่ได้เอ่ยทักเธอใดๆ แต่กลับเดินไปยืนข้างหลังของเธอ โดยไม่ได้กดหมายเลขลิฟต์...
หรือเขาขึ้นไปชั้นเดียวกับเธอ?
คนตัวเล็กไม่ได้ถามอะไรเขา เพราะถึงยังไงก็คงทำได้เพียงบังเอิญเท่านั้นแหละ เราแค่บังเอิญเจอกันครั้งที่ 2 ในตอนนี้
กึก!
ร่างแบบบางชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขามองเธอผ่านเงาสะท้อนของประตูลิฟต์ ซึ่งมันเหมือนกับกระจกที่ส่องใบหน้าของเราอยู่
อ่า ใช่สิ เธอซื้อแมสก์มาแล้ว เธอต้องใส่มันก่อนไปถึงห้อง 1001 ที่นัดหนุ่มเอาไว้ เมื่อคิดได้แบบนั้นเธอเลยเลือกที่จะเอาแมสก์ขึ้นมาสวมเอาไว้ ปกปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งของตัวเอง
เพราะแอคเค่อที่เธอนัดเอาไว้ปกปิดหน้าของเขา และเขาก็ไม่ควรเห็นหน้าเธอเช่นเดียวกัน
ใครมันจะปล่อยให้เขาคนนั้นเห็นหน้าเธอฝ่ายเดียวล่ะ แบบนี้มันเอาเปรียบกันชัดๆ เธอไม่มีวันให้เขาเห็นหน้าเธอหรอก ต่อให้แก้ผ้าต่อหน้าเขา หมอนั่นก็ไม่มีวันรู้ว่าหน้าตาเธอเป็นแบบไหน
ตึ้ง!
เสียงลิฟต์ดังขึ้น เมื่อหมายเลขตรงหน้าคือชั้นที่ 10 เธอสาวเท้าออกมาจากตัวลิฟต์นั้น และก็เป็นไปตามคาดที่อีกฝ่ายเดินตามเธอออกมาเช่นเดียวกัน
หมอนี่คงไม่ได้เป็นสตอล์กเกอร์ใช่ไหม?
เธอพยายามจะเดินช้าที่สุด เพื่อให้อีกฝ่ายเดินนำหน้าเธอไป แต่อีกฝ่ายกลับชะลอปลายเท้าเช่นเดียวกัน
ริมฝีปากของเธอเม้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ฝ่ามือของเธอจะหยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหา 'แอคเค่อ' ที่นัดเอาไว้
'ฉันกำลังไปที่ห้อง ตอนนี้อยู่ชั้น 10 เปิดประตูรอไว้เลยนะคะ มีไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้กำลังเดินตามหลังฉันมาค่ะ'
เมื่อส่งข้อความให้อีกฝ่ายเสร็จ ก็ไม่ได้มองข้อความที่เขาตอบกลับอีก แต่กลับโยนโทรศัพท์ของตัวเองลงในกระเป๋าสะพายใบเล็กของตัวเอง ก่อนจะสาวเท้าไปยังห้อง 1001 ซึ่งมันอยู่ห้องด้านในสุด...
หวังว่าคนที่เดินตามหลังของเธอมา เขาจะเปิดห้องเอาไว้ ห้องใดห้องหนึ่ง ไม่ได้เดินตามหลังของเธอมาจริงๆ
แต่ไม่ว่าเธอจะเดินไปจนเกือบจะถึงห้องที่นัดเอาไว้ ชายหนุ่มที่เดินตามหลังมาก็ยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะแตะคีย์การ์ดเข้าไปในห้องไหนเลย
ไอ้โรคจิตเอ๊ย! :(
อีกด้านหนึ่ง
ติ่ง!
'ฉันกำลังไปที่ห้อง ตอนนี้อยู่ชั้น 10 เปิดประตูรอไว้เลยนะคะ มีไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้กำลังเดินตามหลังฉันมาค่ะ'
สายตาเขาทอดมองบนหน้าจอโทรศัพท์ที่ปรากฏข้อความของสาวนมโต คนที่เขานัดมาในคืนนี้...
โรคจิต? กำลังตามเธอ?
เขาขมวดคิ้วมองข้อความนั้น แต่เดี๋ยวนะ เธอบอกว่าอยู่ชั้น 10 งั้นเหรอ? ตอนนี้เขาไม่เห็นสาวที่ไหนบนชั้น 10 นอกเสียจากสาวสวยที่เขาพบที่ร้านสะดวกซื้อด้านล่าง
เขาที่กำลังพิมพ์ข้อความถามอีกฝ่ายว่าอยู่ตรงไหน แต่ก็ต้องชะงักปลายนิ้วไป พร้อมกับทอดสายตาไปมองคนตัวเล็กที่เดินนำอยู่ด้านหน้าเขาอยู่ไม่กี่ก้าว
กึก!
เขาหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้นปล่อยให้คนตัวเล็กเดินนำไปอีกหลายก้าว พลางลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่
อย่าบอกนะ... ว่าสาวสวยที่เขาพบเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว จะเป็นคนเดียวกันกับสาวที่เขานัดไว้? คิดได้แบบนั้นก็ทำเลือดลมในกายเขาสูบฉีดไปทั่วร่าง
จริงดิ? เขาหวังได้หรือเปล่า หรือมันเป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญ
นี่เธอหาว่าเขาเป็นไอ้โรคจิต?
เขากระตุกยิ้มเล็กน้อย พลางลอบหัวเราะในลำคอ สายตาจดจ้องไปยังคนตัวเล็กที่กำลังเดินไปยังห้อง 1001 ที่เขาเป็นคนจองไว้จริงๆ ด้วย
โอเค โรคจิตก็โรคจิต อยู่ๆ ก็กลายเป็นโรคจิตเสียงั้น มันน่าโดน....
"หล่อขนาดนี้ เป็นโรคจิตในสายตาเธอได้ไงวะ" เขาพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นภายใต้แมสก์นั้น สองขารีบก้าวไปตามคนตัวเล็กไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเดินไปถึงประตูห้อง 1001
โรคจิตใช่ไหม งั้นเจอโรคจิตแบบเขาหน่อย :)
****
- ผู้เขียน
