ทันทีที่ได้ยินเสียงกุกกักตรงประตู เด็กชายแอรอนก็วิ่งตื๋อตรงไปยังประตูที่เปิดกว้างทันทีที่เห็นว่าเป็นใครเปิดเข้ามา พร้อมกับที่กางมือเล็กๆ ออกกว้างขณะที่ถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและรอยยิ้มกว้างขวางด้วยความดีใจ
“คุณลุงมาแล้วเหรอฮะ!”
“มาแล้วครับ” เอเดรียนวางกระเป๋าเอกสารในมือตนเองลงกับพื้น แล้วยื่นมือไปรับร่างที่กระโดดเข้าหาเขาพร้อมกับอุ้มร่างกลมป้อมของลูกชายไว้ในอ้อมกอด “ฮึบ…” เขาแกล้งส่งเสียงดัง ยิ้มกว้างที่นานๆ ครั้งจะมีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเฉยชาขณะที่ถามเด็กชายว่า “ไหนดูสิ วันนี้แอรอนเป็นยังไงบ้างครับ”
เอเดรียนถามคนเป็นลูกชายด้วยน้ำเสียงสดใส ขณะที่เดินตรงไปยังโซฟาซึ่งตอนนี้บนพื้นพรมเกลื่อนไปด้วยของเล่นของแอรอน นี่เป็นอีกอย่างหนึ่งในแปลกไปในชีวิตของเอเดรียน แอดดิสัน บ้านของเขาไม่เคยรู้สึกถึงความมีชีวิตชีวาแบบนี้มาก่อน เอเดรียนไม่เคยปล่อยให้ตัวเองได้หวังว่าเขาจะมีบ้านที่น่าอยู่แ
