“มัม!”
เสียงเรียกดังลั่นคุ้นหูนั้นดังมาจากทางหน้าประตูบ้าน ทำให้คนที่เพิ่งเดินทอดน่องกลับมาช้าๆ ตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้าง ก่อนจะซวนเซเมื่อถูกร่างเล็กๆ วิ่งเข้ามากอดรัดเอวเอาไว้แน่น และสองมือของผู้ถูกกอดก็รัดร่างเล็กๆ นั้นเอาไว้แน่นไม่ต่างกัน
หลังจากนั้นปาหนันจึงทรุดตัวลง ใบหน้าของเธออยู่ในระดับเดียวกับผู้เป็นลูกชาย ข้าวของในมือถูกวางทิ้งไว้ข้างตัวอย่างไม่ใส่ใจ สองมือประคองดวงหน้าเต็มอิ่มโดยเฉพาะแก้มยุ้ยนั้นเอาไว้ด้วยความรู้สึกแสนรักและแสนคิดถึง
“แอรอน! หนูมาได้ยังไงลูก”
นับตั้งแต่ที่เธอเอาลูกทิ้งไว้กับเขาแล้วเดินจากมาเพื่อตัดสายใยทุกอย่าง หากนับวันยิ่งรู้สึกว่าสายใยนั้นแน่นเหนียวยากจะตัด แต่เพราะแข็งใจบอกตัวเองว่าเธอไม่มีเหตุผลอะไรอีกแล้วที่จะคงสิ่งเหล่านั้นไว้ ความรู้สึกใดๆ ของเธอคนเดียวไม่อาจทำให้มันอยู่ได้ ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนสักวันก็ต้องมีวันนี้ ฉะนั้นเธอจึงทำให้มันเกิดขึ้นเร็วที่ส
