ตอนที่ตื่นขึ้นมาปาหนันก็ไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว แต่เธอไม่แปลกใจอยู่แล้วที่เป็นแบบนี้ เพราะแต่ไหนแต่ไรมาแล้วที่เอเดรียนเป็นเช่นนี้ เขามักจะตื่นก่อนเธอเสมอและหายไปจากเตียงแทบทุกครั้ง
ปาหนันถอนหายใจยาว มองเมินความรู้สึกแปลบปลาบทั่วร่างกายตนเองขณะใช้ผ้าห่มห่อตัวก่อนจะกวาดตามองไปรอบห้อง จึงเห็นได้ว่าเสื้อผ้าของเธอถูกนำไปวางไว้บนเก้าอี้ตัวเล็กไม่ไกลจากเตียงนอนนัก หญิงสาวลุกขึ้น นิ่วหน้ากับความรู้สึกแปลบใจกลางร่างแล้วเดินไปหยิบเอาเสื้อผ้าของตนเองขึ้นมา ทว่าเพียงก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าวยังไม่ได้หยิบอะไรด้วยซ้ำ ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก หญิงสาวสะดุ้ง หันขวับไปมองผู้มาใหม่จึงได้เห็นว่าเป็นเจ้าของห้องนั่นเอง
ปาหนันมองการแต่งกายของเขาด้วยสายตาแปลกใจ เนื่องจากวันนี้เอเดรียนไม่ได้อยู่ในชุดสูทสำหรับไปทำงาน แต่กลับอยู่ในชุดลำลองที่ทำให้เอเดรียน แอดดิสันดูดีไปอีกแบบ ก่อนเธอจะคิดได้ในเวลาต่อมาว่าวันนี้เ
