ร่างของนิโคไลยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สีหน้าของเขาซีดกว่าในทุกๆ วัน หัวใจของหล่อนกำลังร่ำไห้ด้วยความละอาย หล่อนไม่น่าทำกับเขาถึงขนาดนี้เลย และเขาก็ไม่น่าจะยอมคุกเข่าอยู่ทั้งคืนแบบนั้นด้วย
“คนบ้า... ทำไมถึงได้ทนอยู่ได้ทั้งคืน”
หญิงสาวทรุดลงนั่งบนขอบเตียง มองเสี้ยวหน้าคมสันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย หล่อนไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่านิโคไลจะยอมทำเพื่อหล่อนถึงเพียงนี้ เพื่อให้หล่อนหายโกรธเขาลงทุนนั่งคุกเข่าตากน้ำค้างตลอดทั้งคืน
“คุณนิคโง่ที่สุดเลยรู้ไหมคะ”
พูดทั้งน้ำตา ขณะค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาไร้สีเลือดด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน หน้าผากของเขายังคงร้อนอยู่เลย ไข้ของเขาก็ยังคงไม่ลด
“อิงขอโทษนะคะคุณนิค อิงสัญญาว่า... ต่อไปจะตามใจคุณนิคทุกอย่าง อิงสัญญา...”
“พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”
เสียงแผ่วเบาดังออกมาจากริมฝีปากแห้งผาก และนั่นก็ทำให้อิงบุญยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“คุณนิค...
