“ทำไมหน้าเศร้าจังล่ะคะคุณอิง”
เสียงของจันทร์เจ้าขาทำให้อิงบุญต้องรีบป้ายน้ำตาทิ้ง และหันไปฝืนยิ้มให้กับแขกผู้มาเยือน
“เอ่อ... อิงแค่ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ”
“ทานยาหรือยังคะ”
อิงบุญส่ายหน้าน้อยๆ ความเจ็บปวดยังคงกัดกินหัวใจเช่นเดิม
“ยังค่ะ แต่อีกสักพักก็คงหาย”
จันทร์เจ้าขาทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวตรงกันข้ามกับอิงบุญ จากนั้นก็ชวนคุยอย่างเป็นกันเอง หล่อนกับอิงบุญเป็นสะใภ้ของอิสไมนอฟ มาร์คิเดฟเหมือนกัน แต่ไม่ค่อยจะได้พูดคุยกันนัก เพราะหล่อนพึ่งจะเรียนจบได้อาทิตย์กว่าๆ นี่เอง
“ดอกไม้ในสวนสวยดีนะคะ”
จันทร์เจ้าขาชวนคุย แต่คู่สนทนาก็ยิ้มเศร้าๆ ตอบเพียงเท่านั้น
“ค่ะ สวยดี”
“ถ้าสวย ทำไมคุณอิงถึงไม่ยิ้มออกมาบ้างล่ะคะ มีอะไรทุกข์ใจเล่าให้เจ้าขาฟังได้นะคะ เพราะถึงแม้เจ้าขาจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่เจ้าขาก็สามารถเป็นผู้ฟังที่ดีได้ค่ะ”
ไม่มีใครช่วยหล่อนได้หรอก ไม่มีจริงๆ
อิงบุญคิดอย่างเจ็บปวด ก่อนจะปฏ
