“ฟื้นแล้วหรือจ๊ะแม่หนู...”
เสียงนุ่มนวลที่เต็มไปด้วยความโล่งใจทำให้อิงบุญค่อยๆ ลืมตาขึ้น และนั่นก็ทำให้หล่อนได้เห็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของสตรีสูงวัยคนหนึ่งอยู่ข้างๆ ตัว
“เอ่อ... คือหนู...”
หล่อนจะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ถูกสตรีคนนั้นห้ามเอาไว้
“อย่าพึ่งลุกเลยนะแม่หนู แม่หนูยังบาดเจ็บอยู่”
บาดเจ็บ...
อิงบุญพยายามคิด ก่อนจะจำได้ว่าตัวเองกำลังจะข้ามถนน แล้วเสียงแตรของรถยนต์ก็ดังลั่นขึ้น จากนั้นหล่อนก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
“แม่หนูถูกรถฉันเฉี่ยวน่ะจ้ะ มีแผลถลอกตามร่างกายนิดหน่อย โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก”
หญิงสูงวัยกล่าวอย่างใจดี ขณะมองหล่อนด้วยสายตาเอ็นดูมากจนผิดสังเกต
“คือหนู... ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ หนู... ขอบคุณคุณยายมากนะคะ แต่หนูต้องรีบกลับแล้วค่ะ พรุ่งนี้หนูต้องไปทำงาน”
อิงบุญลุกขึ้นนั่งจะกระโดดลงจากเตียง แต่ก็ถูกมือเหี่ยวย่นของคู่สนทนารั้งเอาไว้
“อย่าพึ่งไปเลยนะ อยู่กับฉันก่อนเถอะ
