“ฉันก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น ฉันอยากให้หนูอิงเลิกร้องไห้เสียที”
นิโคไลระบายยิ้มยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจออกมา
“อิงบุญจะต้องดีใจมากเมื่อเห็นผม ผมเชื่อแบบนั้นครับ”
เขาคิดแบบนั้น แบบนั้นจริงๆ แต่ทุกอย่างมันกลับไม่เป็นไปตามที่คาดหวังเอาไว้ เมื่อจู่ๆ ร่างของอิงบุญก็ปรากฏขึ้น และท่าทางของหล่อนผิดไปจากที่เขาคาดคิดเอาไว้เสียเหลือเกิน
“อิงบุญ...”
เจ้าหล่อนยังคงงดงาม อรชรอ้อนแอ้นเหมือนเดิม หัวใจของเขาเต้นแรงระรัว รอยยิ้มแห่งความยินดีเกลื่อนใบหน้าหล่อลากดินมหาศาล เขาปรี่จะเข้าไปหา แต่หญิงสาวฉากถอยหลังหนีทำราวกับไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
“ฉันไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีก”
ท่าทางห่างเหินของเจ้าหล่อน ทำให้นิโคไลเต็มไปด้วยความสับสนมึนงง อิงบุญไม่เคยแสดงท่าทางแบบนี้ใส่เขา แต่ตอนนี้หล่อนกำลังทำมัน และทำได้อย่างยอดเยี่ยมด้วย
“อิง... ฉันคิดถึงเธอมากนะ”
เจ้าของชื่อเชิดหน้า จ้องมองตอบมาด้วยสายตาที่ว่างเปล่า
