“แต่เมื่อกี้แกมองผักโขมที่หนูปรางตักให้พ่อตาเป็นมันเลยนะคาฟาห์ หรือว่าแกไม่ได้มองผักโขม แต่มอง...” โมฮัมหมัดยังพูดไม่ทันจบลูกชายก็แทรกขึ้น
“ผมไม่ได้มองอะไรทั้งนั้นแหละครับท่านพ่อ ผมหิวมาก ขอกินก่อนนะครับ” ชายหนุ่มตัดบทฉับ ก้มหน้าลงมองอาหารของตนเอง และข่มใจกินเงียบๆ ทั้งๆ ที่ภายในอกร้อนฉ่าราวกับถูกสุมด้วยไฟ
โมฮัมหมัดมองลูกชายที่ตักอาหารใส่ปากอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยสายตารู้ทัน
“หนูปราง... ตักผักโขมให้ฉันอีกนะ อร่อยดี”
“ค่ะท่าน”
คาฟาห์ลืมตัวช้อนตาขึ้นมองอีกครั้ง รอยยิ้มหวานฉ่ำของสตรีข้างกายบิดาก็กระแทกเข้าใส่เบ้าตาอีกจนได้ ยามเจ้าหล่อนยิ้มแบบนี้ ช่างมองเพลินตายิ่งนัก หล่อนไม่เหมือนกับภาพที่เขาวาดเอาไว้เลยสักนิด ไม่มีท่าทางที่เต็มไปด้วยจริตจะก้าน ไม่มีทีท่ายั่วยวนอย่างที่คิดว่าจะได้เห็น สิ่งเดียวที่ได้เห็นจากหล่อนก็คือรอยยิ้มหวาน และสายตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจที่มอบให้กับบิดาเท่านั้น
เขา
