หญิงสาววางมือทุกอย่าง และกำลังจะหมุนตัวเดินหนีออกไปจากห้องพยาบาล แต่คาฟาห์ตามไปคว้าตัวเอาไว้ พร้อมกับยกร่างอวบอัดวางลงบนเตียง และแทรกตัวเข้าไปในระหว่างต้นขาอวบ
“นี่คุณ... ทำอะไรน่ะ ปล่อยฉันลงไปนะคะ”
เขาไม่ตอบ แต่กลับมองหล่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยตัณหาราคะ หล่อนตัวสั่นเทา ทั้งหวาดกลัวทั้งตื่นเต้นจนเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มหน้าผาก
“คุณ... จะทำอะไรคะ... อ๊ะ”
มือใหญ่ที่วางอยู่ด้านหลังเอวกดให้ร่างของหล่อนแนบชิดกับร่างกายทรงพลังอย่างแน่นหนา จนหล่อนสัมผัสได้ถึงความแข็งชันของบางอย่างที่มีชีวิต
“เธอยั่วเก่งมาก กานติมา...”
“ฉัน... ฉันเปล่า...”
“เธอทำ...” เขาครางชิดปากอิ่มที่บวมเจ่อเพราะจุมพิตดูดดื่มของตนเอง “และก็ทำได้ดีเยี่ยม”
หน้าอกกว้างที่อยู่ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวของคาฟาห์กระเพื่อมถี่กระชั้น
“จนฉัน... ต้านทานไม่ไหว”
หล่อนไม่ได้ทำอะไรเลย... ไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด...
ปรางสิตาทำได้แค่ปฏิเ
