“คุณ... พูดบ้าอะไร”
เขาผลักหล่อนออกจากตัว และยกมือขึ้นลูบหน้าสองสามครั้ง ดวงตากระด้างแดงก่ำไปด้วยความเกรี้ยวกราด
“ไปรอที่รถ ฉันจะไปลาคุณลุง แล้วเราจะกลับบ้านกัน”
“คุณจะทิ้งผู้หญิงพวกนั้นกลับบ้านได้จริงๆ อย่างนั้นหรือคะ” แม้จะรู้ว่าเขากำลังโกรธ แต่ก็อดที่จะประชดประชันเพราะความหึงหวงที่ไม่มีสิทธิ์ไม่ได้
“ไม่ว่าวันไหน เวลาไหน แค่ฉันยกหูโทรศัพท์ ผู้หญิงพวกนั้นก็ยินดีที่จะมาหาฉันแล้ว ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องบนเตียงของฉัน เธอควรจะหาทางเยียวยาความคันในร่มผ้าของตัวเองเถอะ กานติมา”
“คุณ...”
หล่อนทำได้แค่ทำหน้าโมโหใส่เขาเท่านั้น เพราะเขาเดินจากไปแล้วอย่างไม่ไยดีใดๆ อีก
“คนบ้า... คุณมันบ้าที่สุดเลย”
คาฟาห์ขับรถราวกับเหาะ หล่อนต้องรีบหาที่เกาะแทบไม่ทันเพราะกลัวจะกระเด็นออกไปนอกรถ ตลอดทางก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เพราะเกรงว่ามันจะขัดหูของเขา และเป็นต้นเหตุทำให้เขาเหยียบจนมิดไมล์มากกว่านี้
