“ไม่ใช่หรอกค่ะท่าน คุณคาฟาห์น่าจะเป็นห่วงท่านก็เลยกลับเร็วน่ะค่ะ” ไม่มีทางที่เขาจะกลับบ้านเร็วเพราะหล่อนหรอก
โมฮัมหมัดระบายยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นวางบนหลังมือเล็กของปรางสิตา “วันนี้หนูช่วยพาฉันไปหาเจ้าคาฟาห์ที่โรงแรมหน่อยสิ”
“เอ่อ... คุณคาฟาห์จะไม่โกรธใช่ไหมคะ ถ้าหนูพาท่านออกไปนอกบ้านน่ะค่ะ”
“มันจะมาโกรธอะไรหนูปรางล่ะ ในเมื่อมันเป็นความต้องการของฉัน เอาละ หนูปรางไปบอกอริสมันต์ให้เตรียมรถได้แล้ว ฉันอยากจะไปดูโรงแรมของตัวเองในรอบสามปีสักหน่อย”
แม้จะไม่สบายใจนัก แต่ปรางสิตาก็ไม่มีทางเลือก คำสั่งของเจ้านายถือเป็นที่สุดของคนรับใช้เช่นหล่อน
“ค่ะท่าน”
“งั้นหนูไปเตรียมตัวเถอะ”
ปรางสิตาเดินปลีกตัวออกมาจากโมฮัมหมัดแล้ว ก็ตัดสินใจที่จะโทร.ไปขออนุญาตคาฟาห์ก่อน
“เธอเป็นใคร โทร.มาทำไม”
เสียงผู้หญิงตอบกลับมาตามสายทำให้ปรางสิตาต้องเอาโทรศัพท์มือถือมาจ้องมองหน้าจอซ้ำ แต่เบอร์ที่หน้าจอโทรศัพท์มันก็คือเบ
