“ท่านคะ... หนู... คงทำตามความต้องการของท่านไม่ได้แล้วละค่ะ”
ในที่สุดปรางสิตาก็ตัดสินใจที่จะพูดขึ้น รู้ดีว่ามันจะทำให้ชายสูงวัยเสียใจ แต่หล่อนยอมแพ้แล้วจริงๆ
“หนูปรางรักคาฟาห์ไม่ใช่เหรอ”
“ค่ะ หนูรักคุณคาฟาห์” หล่อนก้มหน้ายอมรับ น้ำตารินไหล “แต่หนูไม่มีทางทำให้คุณคาฟาห์รักหนูได้หรอกค่ะ มันไม่มีวันสำเร็จ เพราะคุณคาฟาห์เกลียดหนูเหลือเกิน”
“ฉันว่าหนูปรางประเมินคุณค่าของตัวเองต่ำเกินไป ฉันเอาหัวเป็นประกันได้เลยว่าคาฟาห์จะต้องใจอ่อนกับหนู และจะต้องรักหนูในที่สุด” ชายสูงวัยวางมือบนหลังมือขาวสะอาดของคู่สนทนาที่กำลังร้องไห้อยู่แผ่วเบา “ถือว่าช่วยคนแก่ที่จะตายวันตายพรุ่งอย่างฉันให้สมหวังก่อนตายได้ไหมหนูปราง อย่าทิ้งฉัน อย่าทิ้งคาฟาห์ไปเลยนะ”
“แต่หนู...”
“ไหนหนูปรางบอกว่ารักฉันไงล่ะ ทำเพื่อฉันนะ และฉันมั่นใจว่าหนูจะได้ความสุขที่สุดในชีวิตเป็นสิ่งตอบแทน”
ความสุขที่สุดในชีวิตเหรอ จากที่ไหนล่ะ ถ้
