คาฟาห์เดินผิวปากออกมาจากห้องพักของปรางสิตาที่ตนเองหลับนอนกับหล่อนมาตลอดทั้งค่ำคืนอย่างอารมณ์ดี เนื้อตัวอิ่มเอมจากกิจกรรมสวาทที่จัดหนักยาวนาน
ดวงตาคมกริบกวาดมองหาร่างอรชรคุ้นตาแต่ก็หาไม่พบจนต้องถามสาวใช้คนหนึ่ง
“เห็นปรางสิตาไหมครับ”
“อ๋อ เห็นพี่ปรางทำความสะอาดอยู่ในห้องรับแขกน่ะค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ” คาฟาห์ระบายยิ้มให้กับคู่สนทนา ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องรับแขกภายในคฤหาสน์ของกานติมา เขาจำได้ดีว่ามันอยู่ส่วนหน้าสุดของตัวตึก และเมื่อมาถึงก็เห็นหล่อน
“ทำไรจ๊ะที่รัก” เขาเดินมาหยุดด้านหลัง และโน้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูเล็ก เจ้าหล่อนสะดุ้งตกใจ
“อุ๊ย...”
แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเขา หล่อนก็รีบถอยหลังออกห่าง และทำหน้าตาหมางเมินใส่
“ทำไมลุกแล้วไม่เรียกฉันบ้างล่ะ” เขายังคงตามติดตอแย ในขณะที่สาวเจ้าพยายามขยับตัวออกห่าง และไม่ให้ความสนใจเขาเลยแม้แต่น้อย
“ไม่จำเป็นนี่คะ”
“จำเป็นสิ ก็ฉันไม่อยากนอนตื่นสา
