“มะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” หล่อนก้มหน้าหลบสายตาคมกริบด้วยความอับอาย “เรา... อย่าพูดถึงเรื่องเก่าเลยค่ะ”
หล่อนพยายามดึงมือออกอีกครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเหมือนเดิม
“พาปรางกลับเถอะค่ะ”
“ฉันต้องพูด เพราะถ้าไม่พูดมันออกมา ฉันก็จะทรมานอยู่แบบนี้จนแทบบ้า” นิ้วแกร่งจับที่คางมน และช้อนมันขึ้นเพื่อให้หล่อนสบประสานสายตา “ความจริงแล้ว... ฉันไม่ได้เกลียดหรือว่าขยะแขยงเธอ อย่างที่พยายามแสดงออกไปเลย ปรางสิตา”
หล่อนมองเขาอย่างไม่เชื่อ น้ำตาเอ่อซึมสองหน่วยตา
“ยิ่งรู้ว่าเธอเองก็รักฉัน ฉันก็ยิ่ง... ยิ่ง...” เขาอึกอักก่อนจะพยายามกลั้นใจพูดออกมา “ยิ่งต้องการครอบครองเธอ”
“คุณ... พูดอะไรคะ...”
“มันคือความจริง... มันคือความสัตย์จริงจากใจของฉัน ไม่มีวินาทีไหนเลยที่ฉันเกลียดเธอได้อย่างที่พยายามจะทำ เธอเข้ามามีบทบาทในสมองของฉัน เข้ามาทำให้ฉันนอนไม่หลับ ทำให้ฉันเป็นบ้าแม้กระทั่งในความฝัน...” คาฟาห์ระเบิดความรู้สึกแท้
