น้ำหวานส่ายหน้า
“น้อยไปใช่ไหม… งั้นฉันให้ห้าแสน… ”
รสาคิดว่ามันคุ้มค่า ถ้าหล่อนยอมออกไปจากชีวิตของผู้เป็นพ่อ
“ไม่ค่ะ… หนูไม่เอา… ”
น้ำหวานยืนกรานคำเดิม
“ที่เธอไม่ยอมรับเงินที่ฉันเสนอให้… เพราะเธอคิดว่าการปอกลอกสูบเงินจากคนแก่อย่างพ่อฉันนั้นได้เยอะกว่าใช่ไหม… ”
“หนูไม่เคยคิดอะไรอย่างนั้น… ”
น้ำหวานเถียง
“เธอมันร้าย… ร้ายกว่าที่เราคิด… ”
อันนากระแทกเสียงใส่
“หนูขอคุยกับเสี่ยก่อนนะคะ… ”
“เธอฉลาดกว่าที่ฉันคิด… อย่าคิดว่าคุณพ่อจะจริงจังกับผู้หญิงกลางคืนอย่างเธอ… ก่อนจะมาเจอคุณพ่อฉัน… เธอคงผ่านศึกมานักต่อนัก… เชื่อฉันเถอะว่าคุณพ่อไม่เอาเธอจริงจังหรอก… ไม่นานก็เบื่อ… ”
รสาจิกสายตา มองเหยียดน้ำหวานตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างดูแคลน
“หนูไม่ได้เป็นอย่างที่คุณว่า… ”
น้ำหวานอยากจะเถียง…
แต่ก็เลือกที่จะเงียบ เพราะคงไม่มีประโยชน์ที่จะต้องอธิบายให้ลูกสาวของเสี่ยฟังว่าเธอกับเสี่ยรุตน์เจอกั
