“โน่น” เขาจับมือเธอแล้วลาก เธอเดินตามเขาไปตามแรงลากนั้นอย่างกับเป็นเชลย เขาพาเธอเดินผ่านลานเก็บอิฐแดงและกระเบื้องปูพื้นที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบจนสูงท่วมหัว ทะลุเข้าไปในซอกเล็กๆ เดินจนสุดทางก็เจอกับประตูเหล็กบานหนึ่ง ที่มีป้ายเขียนติดไว้ว่า ‘ห้องส่วนบุคคล ไม่มีกิจ ห้ามเข้า’
“นี่ไงจ๊ะ”
“ห้องอะไรคะเฮีย”
“ห้องพักเฮียเอง” เป็นห้องที่กั้นโดยใช้เหล็กดัดเท่านั้น เหมือนมุมโกดังที่เว้นว่างไว้สำหรับพักผ่อนจากงานหนัก ภายในนั้นมีโต๊ะทำงานขนาดใหญ่และโซฟายาวหนึ่งตัววางอยู่ มุมด้านในสุดมีโต๊ะเล็กๆวางกระติกน้ำช้อนและอุปกรณ์ชงกาแฟ มีบุหรี่และเหล้าวางอยู่ด้วย “ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้วล่ะ เฮียไล่กลับบ้านหมดแล้ว โทรไปบอกที่บ้านแล้วด้วยว่าจะอยู่เคลียร์งานที่ร้าน”
“อ๋อ...เหรอคะ”
“ไปนั่งที่โซฟาสิ”
“ค่ะเฮีย” เธอก็ทำตามที่เขาบอกโดยดี เดินไปหย่อนก้นนั่งบนโซฟากลางเก่ากลางใหม่ตัวนั้น ซึ่งแน่นอนที่สุด มันกำลังจ
