เมื่อโกสินทร์ยอมขึ้นรถจากไป เธอก็รับโทรศัพท์ของกำนันพจน์ทันที
“ค่ะกำนัน”
“เนื้อนางโทรมาหลายครั้ง แต่ฉันไม่ได้รับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“เอ่อ...คือ...ไม่มีอะไรแล้วค่ะ กำนันทำงานเถอะ”
“จะทำได้ยังไง ฉันออกจากโรงสีมาแล้ว”
“อ้าว แล้วจะไปไหนคะ”
“มาหาเธอไง...ฉันจอดรถรออยู่หน้าปากซอยตรงที่เดิมนะ รีบมาไวๆ ฉันจะพาไปกินข้าวเที่ยงอร่อยๆ”
หญิงสาวไม่อยากอยู่บ้านเช่าคนเดียวอยู่แล้วในตอนนี้ เธอจึงเดินออกจากซอยบ้าน เพื่อไปขึ้นรถของกำนันพจน์ที่จอดรออยู่มาเกือบสิบนาทีแล้ว
“วันหยุดเสาร์-อาทิตย์นี้ เราไปเที่ยวกันอีกนะ”
“อืม...ที่ไหนคะ”
“ที่ไหนก็ได้ที่เธออยากไป” กำนันพจน์เอาใจเด็กสาวเต็มที่ “หรือจะไป ช็อปปิ้งที่กรุงเทพฯ หรือว่าไปเที่ยวเชียงใหม่กัน...”
“เฮ้อ...มันไม่ได้ผลหรอกนะคะ”
“แล้วทำไงถึงจะได้ผลล่ะ บอกมาสิ ฉันให้เธอได้ทุกอย่างเลยนะ เธออยากได้อะไรล่ะ บ้าน รถ หรือเงิน”
“ขอบคุณค่ะกำนัน แต่...”
