“กินก่อนเถอะ ยังไม่หิว ไงฉันอาบน้ำแล้วอาจจะนอนเลย”
แต่เนื้อนางไม่ได้อาบน้ำตามที่บอกเพื่อน เธอยังเดินไปมาในห้องนอนจนพื้นห้องจะสึกอยู่รอมร่อ เธอหายใจแรงและเป่าลมเครียดๆออกจากปากตลอดเวลา...แต่ความเครียดก็ไม่ได้ทุเลาลง ยิ่งพอได้รับโทรศัพท์จากมารดา ที่เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะ แต่ก็ยังทนทำงานในไร่อ้อยเพื่อลูก
เธอก็ยิ่งกดดันไปกันใหญ่...มารดาฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เธอ เรียนจบแล้วส่งน้องอีกสองคนเรียนด้วยนะ...เธอก็ยิ่งจะยอมไม่ได้...ใช่มั้ย?
“ถ้าเรื่องไม่จบ เรื่องถึงมหาวิทยาลัย เรามีปัญหาแน่” เธอเครียดจนไมเกรนขึ้น ปวดหัวอย่างหนัก ปวดหมือนหัวจะระเบิด จนแทบทนไม่ไหว จำต้องออกจากห้องด้วยหน้าซีดๆ
“อ้าวนาง! มากินข้าวด้วยกันสิ” โอ๊ตชวนอย่างจริงใจ “นี่มีของโปรดนางด้วย มาๆ”
“มานั่งด้วยกันเร็วนาง...ใจเย็นๆ อย่าคิดมาก” แป้งร่ำขยับที่ข้างตัวให้อย่างยินดี “เดี๋ยวยัยคุณนายแววตาอารมณ์ดีขึ้น อาจไม่เอาเรื่อง
