เขาทวนคำว่า 'ชัดเจน' ในใจ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปหาเมียของตัวเองในทันที ถึงตอนนี้เขาและเธอจะยังไม่แต่งงาน แต่มันก็ไม่มีสิ่งใดมาเปลี่ยนแปลงได้ ว่าความจริงแล้วเราเป็นอะไรกัน
"กินข้าว"
เขารวบเอวบางจากทางด้านหลัง ไม่ได้สนใจสายตาของใครทั้งนั้น แม้ว่าจะมีใครกำลังมองมาแบบนั้นก็ตาม
"ตื่นนานแล้วหรอ.. "
"อืม.. ตื่นแล้วเมียหาย"
เขาปลายตาไปมองแขกในร้านที่กำลังมองมาเล็กน้อย ก่อนจะเรียกหาพนักงานคนอื่น ให้มาดูแลลูกค้าแทนเธอ
"เป็นเมียกูไม่ต้องทำงาน วนเวียนอยู่ใกล้ๆกูเท่านั้นก็พอ"
เขาร้องขอเหมือนเด็กเอาแต่ใจ จากนั้นสองสาวเพื่อนรัก ก็หันมองสบตากัน
"กูมีปัญญาเลี้ยงเมียคนเดียวได้ มึงไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นเลยนะจ้า"
"อะไรนักหนาล่ะตอง กูก็แค่เข้าไปช่วย เพราะพนักงานในร้านมึงมาสาย รับลูกค้าไม่ทันไง ถ้ารู้ว่าช่วยแล้วโดนบ่น กูหนีกลับบ้านยังจะดีกว่า!"
"ทีนอนทำไมนอนพร้อมกันได้ ทีตื่นละชิ่งหนี แบบนี้มันขี้โก
