เธอนั่งมองหน้า เพื่อแสดงออกให้รู้ตัว ว่าเธอไม่เข้าใจและค้างคา ส่วนคนที่เธอคบหา ก็ทอดมองมาเป็นระยะๆ เมื่อไม่เห็นว่าเขาจะปริปากพูดสิ่งใดออกมา เธอจึงเมินหน้าออกไปอีกทาง
"เป็นไงบ้างลูก อาหารฝีมือย่า อร่อยถูกปากไหม"
"อร่อยค่ะ"
เธอยิ้มพลางตอบผู้ใหญ่ออกไป และเลือกที่จะไม่หันกลับไปหาอีกคนอีกเลย และผู้เป็นย่าก็เงียบไปเสียง่ายๆ ทั้งๆที่ใบหน้าของท่าน ยังคงเปื้อนคราบรอยยิ้มอย่างเดิม
"กินเยอะๆ.."
เสียงคนที่อยู่ตรงข้ามดังขัด ก่อนที่เขาจะตักอาหารใส่จานของเธอ เธอแหงนใบหน้าสบตากับเขาเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเมินกลับอีกตามเดิม
ทำไมต้องทำเหมือนมีเรื่องปิดบัง ทำไมต้องทำเหมือนไม่อยากเล่าให้ฟัง..
"ย่าไม่ต้องทำนะคะ เดี๋ยวจีเก็บเอง!"
เธอรีบขยับกาย เมื่อเห็นผู้เป็นย่า ทำท่าจะเก็บจาน ท่านวางกายลงนั่งที่เก่า และปล่อยให้ผู้เป็นหลานชาย ขยับเข้ามาช่วยเธอเอง
"เป็นไร.."
ไหล่กว้างเคลื่อนมากระทบแขนเธอเล็กน้อยเป
