เพราะรัก

1774 คำ

ผมเอาแต่มองสมาร์ทโฟน เพราะอยู่ในโหมดไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร มันขัดใจ เมื่อเธอไม่ยอมรับสาย และไหนจะข้อความที่ส่งไป เธอก็ไม่ยอมเปิดอ่าน และมันก็โครตทรมาน เมื่อสมองมันเอาแต่คาดเดาเหตุการณ์เอาเองอยู่ตลอดเวลา บอย : ที่มึงทำอยู่เนี่ย มันโครตงี่เง่าเลยว่ะ! มันถากถางไม่รู้รอบที่เท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่สนใจ บอย : เด็ดขาดเลยดีป่ะ ถามให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย ว่ามันจะเลือกใคร ระหว่างผู้ชายเฮงซวยนิสัยแบบนั้น กับคนอย่างมึง! นี่ก็คืออีกหนึ่งเรื่อง ที่มันรบกวนสมองผมเรื่อยมา การที่จีจ้าจะกลับบ้าน จริงๆมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไร แต่การที่ก่อนไป แล้วคนเป็นแฟนเก่ามาวุ่นวาย ผมไม่คิดมากไม่ได้ สองคนนั้นคบกันมานานตั้งเท่าไหร่ ผมไม่แน่ใจ ว่าความสัมพันธ์ด้านครอบครัวของสองคนนั้นมันเป็นแบบไหน ไม่เคยเข้าหาผู้ใหญ่ หรือรักใคร่กันดีทั้งสองฝ่าย! บอย : ไปบ้านมันเลยดีไหม! ไอ้บอยถามขึ้นใหม่ ในขณะที่ผมไม่คิดจะตอบอะไร แต่ถึงผมจะทำท่าเหมือนไม่สนใจ แต่เชื่อเถอะ ทุกคำพูดของมัน ถูกกลั่นเข้าหัวผมทุกคำ! บอย : มึงเงียบแบบนี้ แล้วกูจะรู้ไหม ว่าเพื่อนที่ดีควรช่วยเพื่อนยังไง น้ำเสียงของมันช่างจริงใจ รวมถึงการไม่ยอมเข้าเรียนเพื่อมานั่งเป็นเพื่อนอยู่ใกล้ๆ บอย : ถ้าคบกันแล้วอึดอัดแบบนี้ เลิกคบเถอะว่ะ กลับมาเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมดีกว่าป่ะ! ผม : กูว่ามึงควรหุบปากนะ! ผมพูดออกมาเป็นประโยคแรก พร้อมกับปาขวดน้ำดื่มที่ถูกบดบี้ด้วยมือตัวเอง เขาใส่ที่ร่างของมัน บอย : มึงก็นะ บทจะจริงจัง ก็มาจริงจังกับเพื่อนตัวเองซะอย่างนั้น ผมจริงจัง แล้วมันแปลกตรงไหน... แล้วถ้าผมไม่จริงจังล่ะ มันจะเป็นยังไง... ไม่ทันได้มีเวลาคิดในสิ่งที่พึ่งจะนึกออกไป ไลน์จากคนที่ผมรอก็แจ้งเตือนขึ้นมาที่หน้าจอพอดี 'กลับวันนี้แหละ' คำตอบนั้น ทำให้ผมมีหวังขึ้นมาทันที ลืมเรื่องที่พึ่งจะคิดมากไป และหันมาสนใจแค่เพียงหน้าจอ 'ให้ไปรับไหม...' ผมถามต่อในทันใด และถูกปฏิเสธกลับมาในทันที 'เดี๋ยวกลับไปเอง ลำบากทำไม' 'รับส่งทั้งชีวิตยังไหวเลย' ผมไม่ได้หยอดคำหวาน เพียงเพื่อจะหวังผลอะไร บอกตรงๆว่าผมโครตจริงใจ ไม่ได้คิดเผื่อเอาไว้ ว่าถ้าวันหนึ่ง จีจ้าให้ความผิดหวังกลับมา ชีวิตผมจะเดินหน้ายังไง ข้อความมากมาย ที่เรารับส่งกลับไปกลับมา ทำให้ใบหน้าของผมมีรอยยิ้มออกมาได้บ้าง บางมุมมันก็รู้สึกสบายใจ แม้บางอย่าง ยังเคลียกันไม่ชัดเจนเท่าไหร่ก็ตาม จีจ้า : หืมมม กลิ่นน้ำหอมนี่หึ่งเชียวนะ เสียงแซวดังขึ้นทันทีที่เจอหน้า ในขณะที่ผมเอาแต่มองเธอแบบไม่วางตา ผม : น้ำหอมที่ไหน นี่กลิ่นกาย เธอทำหน้าทำตาแบบไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ จากนั้นก็กวาดสายตาออกไปรอบๆ จีจ้า : แล้วอีพวกนั้นไปไหนกัน ผม : รอด้านใน จริงๆมากันสองคนบ้างก็ได้ป่ะ ออกจะดีใจ เมื่อไลน์จากจีจ้าเอ่ยชวนทานข้าว แต่คำชวนถูกส่งเข้าในไลน์กลุ่ม นั่นหมายความว่า เธอชวนเพื่อนทุกคน ไม่ใช่แค่ผม จีจ้า : เมื่อก่อนเวลากินข้าว ก็กินกันหลายคนนะตอง ผม : ก็นี่แฟนไง ใช่เพื่อนอย่างเดิมซะที่ไหน! น้ำเสียงของผมมันจริงใจ ทว่าอีกคนรีบหลบสายตาออกไปอีกทาง ผม : คิดถึงรู้ไหม! ผมขยับร่างกายเข้าไปใกล้ สาบาน ว่าผมไม่เคยพูดแบบนี้กับใคร ในที่สาธารณะ ผมคงแสดงออกอะไรมากไม่ได้ ผมรับรู้ ว่าสายตาบางคู่กำลังมองผมในระยะใกล้ แล้วพอผมมองสบตา ริมฝีบางสวยก็เม้มเข้าหากัน จากนั้นเธอก็หลบตาทันที บอย : โอ๊ยกูอิจฉา อยากได้คนเอาใจแบบมึงว่ะ! ไอ้บอยมันเหน็บคำพูดใส่ อันเนื่องมาจากความหมั่นไส้ที่เกิดเมื่อตอนบ่าย ตอนที่จีจ้ายังไม่ตอบไลน์ มันคิดว่าตัวเองมีค่ามากมาย แล้วพอจีจ้าตอบไลน์ มันก็น้อยใจ คิดว่าตัวเองหมดความหมายกับผมทันที แตงโม : ถ้าไม่ติดที่ว่ากูเคยเห็นมึงควงใครต่อใครบ่อยๆนะ กูคงคิดว่ามึงเป็นพวกชายรักชายอ่ะ! คู่ปรับคนสำคัญตั้งข้อสงสัย จากนั้นคนขี้น้อยใจก็โวยวายออกมาทันที บอย : อย่างกูนี่นะจะชายรักชาย กูผู้ชายทั้งแท่งโว้ย แตงโม : อ๋อหรอ กูก็เห็นประชดประชันเก่งอย่างกับผู้หญิงไง เลยสงสัย ว่าจะได้เพื่อนสาวเพิ่มขึ้นมา บอย : เดี๋ยวเหอะๆ เพื่อนสาวบ้าอะไรวะ! คนพูดปาทิชชู่เข้าใส่ จากนั้นคนโดนกระทำก็รีบปาสวนกลับไป จีจ้า : พวกมึงนี่นะ กัดกันบ่อยอย่างกับอะไร อย่าให้รู้ว่าโว้ย ว่าไปแอบคบกันทีหลัง! แตงโม : กูไม่ใช่มึงค่ะอีจ้า! คนที่พึ่งจะหาเรื่องใส่ตัวเงียบปากลงไปทันที และผมก็พอที่จะจับพิรุธได้ ว่าที่แตงโมเอ่ยมา มันไม่ธรรมดา จีจ้าบอกเพื่อนคนนี้แน่ๆ ว่าเราเป็นอะไรกัน! ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็พอใจ ถึงแม้จะไม่มีใครพูดอะไรออกมาตรงๆ แต่อย่างน้อยๆ จีจ้าก็ไม่ได้คิดที่จะเก็บเรื่องของผมเอาไว้เป็นความลับ! ทีม : ไม่รู้จะเถียงกันไปทำไม นี่ๆ มีใครสนใจไหม บรั่นดีสีสวยถูกยกมาตั้งโชว์เอาไว้ตรงหน้า จากนั้นเพื่อนชายที่ผมสนิทที่สุดก็รีบเอื้อมมือไปคว้ามาทันที บอย : สักหน่อยเป็นไง คนพูดอาสาที่จะเป็นมือชงให้ จากนั้นในกลุ่มก็สร้างเสียงเฮฮากันต่อไป จีจ้า : บ่อยไปป่ะเนี่ย กลับไหวหรอ คนข้างๆหันมาถาม เมื่อบ่อยครั้งที่เธอหันมามองผม แล้วเราก็เผลอสบตากัน ผม : ไอ้บอยมันส่งให้ ไม่รับก็กลัวมันจะน้อยใจ จีจ้า : ถ้าเมาไม่ต้องไปส่งเลยนะ! ผม : กลัวอะไรคนเมางั้นหรอ ผมถามพร้อมกับจ้องหน้า และคนถูกจ้องก็พยายามที่จะไม่สบตา จีจ้า : แน่ใจว่าไอ้ที่จับอยู่คือมือ! คนถามเน้นเพียงประโยคและพยายามไม่เน้นเสียง จากนั้นเธอก็ตวัดสายตาต่ำลงทันที และที่เห็นคือมือของผมที่จับมือเธอไว้ แต่มันโดนแค่มืออย่างเดียวซะเมื่อไหร่ มือของผมสัมผัสไปโดนที่ต้นขา และบ่อยครั้ง ที่มือเล็กๆพยายามที่จะหยุดมือผมไว้ เมื่อผมเผลอสัมผัสลูบไล้ไปมา ผม : ใส่สั้นทำไมล่ะ! ใช่เหตุผลนี้เหตุผลเดียวซะเมื่อไหร่ แค่ไม่ชอบใจ เวลาที่มีใครมอง! จีจ้า : ไม่รู้ล่ะ ถ้าเมาก็แยกย้าย กลับใครกลับมัน! พอได้ยินอย่างนั้น ผมรีบวางแก้วเหล้าลงทันที ผม : พอแล้วนะ กูไม่ไหวละ! ผมดันแก้วเหล้าออกห่างจากตัว เพื่อนบางคนทักท้วงเหมือนตั้งข้อสงสัย แต่ถึงอย่างนั้น ทุกคนก็ไม่ได้ต่อกรอะไรมากมาย ดึกพอสมควร กว่าทุกคนจะลงมติว่าควรแยกย้าย และผมก็ตั้งใจที่จะทำหน้าที่ โดยไม่ยอมให้ใครขัดใจ จีจ้า : แน่ใจนะว่าไม่ได้เมา กูกลับเองได้นะตอง! ผม : บอกว่าจะไปส่งไง อย่าดื้อได้ไหม! ผมไม่ฟังใคร และเสนอหน้าเข้าไปนั่งที่ประจำคนขับในทันที และเสนอหน้าตามไปส่งเขาถึงที่ จีจ้า : กลับ ผมอุตส่าห์มีน้ำใจ ตามส่งจนถึงที่ให้ แต่คนใจร้ายกลับยืนขวางประตูเอาไว้ ผม : อยู่ต่อได้ไหม! จีจ้า : ไม่ต้องเลย กลับ กูง่วงแล้ว จะอาบน้ำนอน พรุ่งนี้มีเรียนเช้า ผม : แป๊ปเดียวก็ได้ คนฟังทำหน้าเหนื่อยหน่าย และไม่มีท่าทีที่จะยอมให้ผมเข้าห้องแต่อย่างใด ผม : หรือมึงซ่อนใครไว้ด้านใน! จีจ้าชักสีหน้าใส่ จากนั้นเธอก็ถอยห่างให้ผมเดินเข้าห้องแต่โดยดี ผมยิ้มพอใจ ไม่ได้คิดหรอก ว่าเธอจะซ่อนใคร แค่อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันใกล้ๆแค่นั้นเอง ผมเดินตามร่างเล็กกว่าไปติดๆ แล้วจังหวะที่เธอหมุนกายกลับมา ผมก็จู่โจมเข้าหา รวบร่างเล็กๆเข้ามาจนชิดกาย จากนั้นก็บดจูบลงไปทันที จูบที่เผลอเอาแต่ใจ จูบเพราะอยากจะให้รับรู้ ว่าคิดถึงมากแค่ไหน เธอไม่ได้ผลักผมออกแต่อย่างใด แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ยอมจูบตอบเช่นกัน พอเห็นแบบนั้นผมก็ค่อยๆผละริมฝีปากออกช้าๆ และพยายามที่จะมองสบตา ผม : กูรักมึงคนเดียวนะจ้า เธอไม่ปริปากพูดอะไร และครั้งนี้เธอก็กล้าที่จะมองสบตาผมตรงๆ ผม : ต้องแสดงออกแบบไหน ถึงจะเข้าใจว่าจริงจัง! ผมขยับเรียวปากเข้าไปใกล้ และหมายจะจูบใหม่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอกลับหันหลบแบบทันควัน ปากของผมเลยสัมผัสลงบนแก้มของเธอแทน ผม : ตรงไหนก็ได้ ชอบหมดแหละ! ผมกดปากลงไปย้ำๆ และเผลอลากริมฝีปากไปหาซอกคออย่างลืมตัว จีจ้า : พอแล้ว ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นน้ำหอม ตีกันรวนไปหมดละ แขนเรียวยกขึ้นมากันร่างกายตัวเองเอาไว้ พร้อมกับการซ่อนใบหน้า เสมือนกับกลัวว่าผมจะบดจูบลงไปใหม่ ผม : เลิกเหล้าดีไหม! จีจ้า : ทำได้หรอ คนฟังหันมาถามอย่างไม่แน่ใจ ผม : ถ้าเลิกได้ ขอจูบทุกวันเป็นรางวัลได้ป่ะล่ะ! เธอเผลอหันมาสบตา จากนั้นก็รีบหลบหน้า พร้อมๆกันกับรอยยิ้มเล็กๆที่ผุดขึ้นมา ถ้าทำให้ 'รัก' เพราะรักอะไรก็ทำให้ได้ แต่ขอ อย่าทำให้ผมร้าย เพราะผมร้ายได้มากกว่าที่ใครๆคิด

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more