Old friend เพื่อนเก่า

วิธีเดิม

เมื่อไม่สามารถข่มตาให้หลับได้ ฉันเลยต้องจมอยู่กับความคิดของตัวเองไปโดยปริยาย

สิ่งที่ฉันพูดออกไป มันแรงเกินไปไหม และที่ฉันเผลอตบหน้ามันไป มันจะเข้าใจในเหตุผลที่ฉันกระทำรึเปล่า

ไลน์จากมือถือของฉันดังแจ้งเตือนไม่ขาดสาย ความจริงมันเริ่มเคลื่อนไหวตั้งแต่ที่ฉันตัดสินใจปลดบล็อกให้ แต่แปลก พอรู้ว่าเป็นข้อความของใคร ฉันกลับไม่อยากเปิดอ่าน มันรู้สึกรำคาญ จนถึงขั้นต้องลงมือบล็อกใหม่อีกครั้ง ลึกๆมันก็แอบหวังให้เป็นข้อความจากคนที่พึ่งทะเลาะกัน แต่ต่อให้การแจ้งเตือนมันดังอีกที่ครั้ง มันก็ยังไม่ใช่ สรุปง่ายๆ คือมันไม่ได้ไลน์มาหาฉันเลย

ตีสองกว่า..

มือถือของฉันมีสายสนทนาติดต่อเข้ามา เบอร์ที่กำลังโชว์หรา ไม่ใช่เบอร์ที่ถูกบันทึกจัดเก็บเอาไว้ เมื่อมีความหวังว่าอยากให้ปลายสายเป็นคนที่ออกจากห้องของฉันเป็นคนสุดท้าย ฉันจึงทำการกดรับสายทันที

ฉัน : ฮัลโหล...

(จ้าบล็อคเราอีกทำไม เราทำอะไรผิด จ้าบอกเราได้ไหม...)

น้ำเสียงที่ยังพอจดจำได้ ทำความหวังของฉันพังทลายลงไปทันที

นี่ไม่ใช่คนที่ฉันอยากให้โทรหา ปลายสายพยายามพร่ำพูดความรู้สึกน้อยอกน้อยใจออกมา แต่ทว่าฉันกลับไม่รู้สึกสนใจอะไรเลย

ฉัน : เลิกวุ่นวายสักทีได้ไหม เลิกกันแล้วจำไม่ได้รึไง!

ภาพที่ฉันถูกคนรักนอกใจ ภาพที่เพื่อนชายพยายามปลอบใจ ภาพเหล่านั้นมันกวนใจจนฉันอยากจะร้องไห้

ฉัน : ต่อให้ง้อแค่ไหน เราก็จะไม่กลับไป เข้าใจตรงกันนะเปอร์!

ทั้งๆที่เคยลังเลที่จะตัดเขาออกไป เวลาหลายปีที่คบกันมา มันยากเกินกว่าที่ฉันจะตัดผู้ชายคนนี้ออกไปได้ง่ายๆ แต่ถ้าจะให้เลือกจริงๆว่าฉันจะยอมปล่อยใคร ฉันก็อยากเลือกที่จะปล่อยคนที่เคยทำร้ายใจมากกว่า

ถึงจะไม่รู้ว่าต้นรักต้นใหม่ ที่ถูกปลูกทิ้งไว้ มันจะยังสวยงามอีกต่อไปไหม แต่ฉันก็อยากเลือกที่จะรักษามันไว้

ฉันตัดสินใจตัดสายทิ้งในทันที ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากเปลี่ยนแฟนใหม่ไปเรื่อยๆหรอก เมื่อเลือกได้ มันก็อยากคบแค่คนเดียวตลอดไป แต่เมื่อความรู้สึกของฉัน มันบอกว่าแคร์อีกคนมากแค่ไหน ฉันก็พร้อมที่จะตัดอดีตอย่างเปอร์ออกไป

จะไม่เสียดาย ว่าเคยคบกันมานานแค่ไหน จะลืมให้หมดใจ ว่าเคยมีความรู้สึกดีๆให้กันมากเท่าไหร่

ฉันจะเลือกคนที่บอกว่า 'รักฉันหมดใจ' เพราะมันอาจจะทำให้ฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดก็เป็นได้

ฉันอยู่กับตัวเองจนผ่านพ้นวันใหม่ จากนั้นก็ลุกอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และพาตัวเองไปที่ห้องของไอ้ตองทันที

เมื่อคืนฤทธิ์บรั่นดีอาจจะทำให้ไอ้ตองเผลอทำในสิ่งที่ฉันโครตไม่ชอบใจ ฉันอภัยให้มันได้ เพราะฉันเองก็เผลอใช้อารมณ์จนเผลอตบหน้ามันไป

ฉันจะคุยกับมันให้เข้าใจ แล้วเราจะได้กลับมาเป็นแบบเดิมสักที

ฉันเคาะประตูที่หน้าห้องติดกันถี่ๆ ไม่มีวี่แววว่าจะถูกเปิดออกมา ฉันเลยใช้มือถือเพื่อโทรหา แต่ทว่ามันกลับติดต่อไม่ได้

ความร้อนใจที่ถูกสุมเพราะความห่วงใย ทำให้ฉันกดโทรหาเพื่อนอีกคนทันที

ฉัน : บอยหรอ ไอ้ตองอยู่ด้วยไหม

(ไม่นะ เมื่อคืนมันกลับมาที่ร้านใหม่ ดื่มๆกันไป แต่สุดท้ายต่างคนก็ต่างแยกย้าย... )

ฉัน : แล้วมันกลับกับใคร มันไปคนเดียวหรอ

ที่ถาม เพราะหวังว่าจะได้คำตอบว่ามันกลับกับเพื่อนคนหนึ่งคนใด แต่ปลายสายกลับแสดงความร้อนใจ จนฉันรู้สึกได้

(มึงรอมันที่ห้องแหละ เดี๋ยวกูไปตามมันที่ห้องให้ แล้วจะรีบให้มันไปหา โอเคไหม... )

จริงๆถ้าเทียบระยะทางระหว่างห้องของฉันกับห้องไอ้บอย ไปหาห้องของไอ้ตอง จริงๆ ห้องฉันมีระยะทางที่ใกล้กว่า แล้วทำไมมันถึงอาสาจะตามให้

และไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยคำว่า 'ไม่เป็นไร' ประตูห้องก็ถูกกระชากออกพอดี

ร่างสูงที่คุ้นตาเป็นคนเปิดออกมา แต่ทว่าใครอีกคนกลับยืนซ้อนอยู่ในนั้น ซึ่งฉันมองเห็นเต็มๆตา

ฉัน : มึงพาผู้หญิงมานอนที่ห้องหรอ

อุณหภูมิความร้อนผ่านเข้าเกาะกุมที่บริเวณรอบดวงตา อาการใจหายมันเกือบจะทำให้ฉันยืนไม่ไหว ความกลัวมันทำให้ฉันไม่กล้ามองคนตรงหน้า มันเลยกลับกลายเป็นว่า ฉันใช้สายตาพิจารณาผู้หญิงคนนั้นแทน

ฉันไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร แต่รอยดูดตามลำคอของเธอที่เหมือนจะเกิดขึ้นใหม่ๆ ทำให้ฉันเผลอกัดที่ริมฝีปากตัวเองเอาไว้ พร้อมกับทอดมองไปที่อีกคนอย่างน้อยใจ

ตอง : มึงมาที่นี่ทำไม

มันจงใจใช้ร่างตัวเองมาขวางเพื่อปิดบังร่างของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ ฉันเลยหลีกเลี่ยงการสบตากับมันไม่ได้

ฉัน : หมายความว่าไง

ตอง : กูไม่ว่างจะคุยกับใคร กูต้องไปส่งน้องเค้า

มันไม่ยอมสบตา พร้อมกับคว้ามือผู้หญิงคนนั้นมาจับเอาไว้ และตั้งท่าจะเดินเลี่ยงออกไป

ฉัน : ที่มึงทำ มันหมายความว่ายังไง!

ฉันผลักอกมันกลับไป น้ำตาที่มันกำลังซึมออกมา บอกได้อย่างชัดเจนว่าฉันเสียใจ แต่ฉันก็เลือกที่จะไม่เดินออกไป นอกจากรอฟังคำอธิบายที่มันชัดเจน

ตอง : แบบที่มึงเข้าใจ!

น้ำคำที่ถูกเปล่งออกมา เหมือนฟ้าฟาดลงมากลางใจ มันชาไปทั้งกาย และน้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาทันที

ฉัน : ทั้งๆที่เมื่อคืนมึงกับกูก็เกือบจะอะไรกันอยู่แล้วนี่นะ มึงทำแบบนี้ได้ไง!

ตอง : มึงก็แค่กลับไปหาคนเก่า ส่วนกูก็รับผิดชอบน้องเค้า มันน่าเข้าใจยากตรงไหน!

คำพูดของมันโครตง่าย...

ฉัน : เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงมันทำให้มึงเปลี่ยนใจได้จริงๆใช่ไหม!

ฉันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ไม่ว่าทุกอย่างจะเป็นเพราะตัวฉัน หรือมันจะเป็นเพราะอะไร ยอมรับตรงๆว่าตอนนี้หัวใจมันสลาย...

ก็เพราะสิ่งนี้ ที่คนเป็นรักแรกเคยทำร้าย...

และพอจะตัดสินใจเลือกใหม่ ฉันก็ถูกทำร้ายด้วยวิธีเดิมๆ...