เวลาผ่านไปหลังจากที่ฉันรับปริญญาเรียบร้อยแล้ว คุณป๋าพาฉันมาเก็บของที่บ้าน เพราะเราจะต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาด้วยกัน
จริงๆ ฉันขอร้องให้ป้าชมไปด้วย แต่ป้าชมไม่กล้านั่งเครื่องบิน อีกอย่างก็อยากกลับไปใช้บั้นปลายชีวิตที่บ้านกับลูกหลาน ทั้งฉันและคุณป๋าจึงไม่ขัด เพราะป้าชมก็ดูแลเราทั้งคู่มาเป็นอย่างดีมาตลอด
คุณป๋าให้เงินป้าชมก้อนหนึ่งเพื่อตอบแทนที่ป้าชมดูแลทั้งคุณป๋าและฉันมาหลายสิบปี
ก่อนจะกลับอเมริกาฉันกับคุณป๋าได้แวะไปที่วัดเพื่อทำบุญให้พี่ฝนด้วยนะ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฉันก็จะคิดถึงพี่สาวของฉันคนนี้ตลอด ส่วนคุณป๋าก็คิดถึงพี่ฝนเหมือนกัน เพราะเห็นสีหน้าคุณป๋าในตอนที่ทำบุญให้พี่ฝน แต่มันเป็นความคิดถึงในแบบความผูกพันมากกว่า
“เก็บของเสร็จหรือยัง”
“เสร็จแล้วค่ะ”
คุณป๋าหิ้วกระเป๋าเดินทางของฉันไปขึ้นรถให้ ก่อนที่จะให้ลูกน้องขับไปส่งที่สนามบิน เรานั่งเครื่องบินส่วนตัวไปนะ จริงๆ ไม่ใช่ฉันที่อยาก
