บทที่1 นั้นใคร
639 คำ
มหาลัยเอกชน H
ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นด้วยจังหวะสม่ำเสมอพร้อมกับความมั่นใจ สายตาก็กวาดมองรอบๆ เพื่อมองหาเพื่อนรัก เพราะตั้งแต่ขาก้าวเข้ามาภายในรั้วมหาลัยก็ยังไม่เจอเพื่อนที่นัดให้เข้าเรียนพร้อมกัน
“ไอรีน!! ทางนี้แก” หญิงสาวมองตามเสียงเรียก เห็นวิเพื่อนสาวโบกมือเรียกอยู่หน้าอาคารนิเทศ ขาที่กำลังก้าวไปนั้นก็ต้องสะดุด
“อ่ะ….ขอโทษ” ในจังหวะที่กำลังหมุนตัวพอดี ก็ชนเข้ากับอกแกร่งใครสักคน หนังสือหล่นกระจัดกระจายไปแต่หญิงสาวก็เอ่ยขอโทษตามมารยาททันที แต่คนที่หญิงสาวเดินชนได้แต่นิ่งเงียบ ไอรีนเงยหน้ามอง และได้สบตาเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มออกสีเทา จมูกโด่งเป็นสัน ปากเรียวหยักหนาได้รูป ทรงผมที่ดูเท่สีดำขลับกลับผิวที่ดูขาวดูยังไงก็หล่อมีเสน่ห์มากบวกกับส่วนสูงที่ดูแล้วหน้าจะสูง 180 ซม. นี่มันพ่อของลูกชัดๆ
“หลบ” ชายหน้านิ่งตรงหน้ากล่าวสั้นๆ พร้อมกับเสียงที่เย็นชาไร้อารมณ์สิ้นดี
“ที่มีเยอะแยะก็เดินสิ ไม่มีตาเหรอ” ไอรีนตอบกลับไปด้วยเสียงวีนๆ เพราะอารมณ์เสีย ที่ชายตรงหน้าไม่ขอโทษเพราะยังไงก็ผิดทั้งคู่ แต่อีกฝ่ายกลับพูดด้วยเสียงไร้อารมณ์ เย็นชา และมองด้วยสายตาดูแคลนเหมือนเธอผิดอยู่ฝ่ายเดียว ไอรีนก้มเก็บหนังสือสองเล่มที่หล่นอยู่ตรงพื้น และเดินไปหาเพื่อนที่รออยู่ทันที
“ไอรีน แกมีเรื่องกับเคลวินเหรอ”
“ใคร” ไอรีนถามกลับไปเพราะไม่รู้ว่าคนที่วิถามคือใคร
“ก็คนที่แกคุยด้วยเมื่อกี้ไง นายคนนั้นชื่อ เคลวินเรียนอยู่คณะ วิศวะ”
“ฉันไม่รู้จัก เมื่อกี้แค่เดินชนกัน คนอะไรไม่รู้ไม่มีมารยาทขอโทษสักคำก็ไม่มีแถมทำหน้าไร้อารมณ์มากกกก” ไอรีนได้ตอบกลับไปด้วยเสียงที่ประชดให้เพื่อนฟัง
“ดีแล้วไอรีน ที่แกไม่ไปมีเรื่องกับเขา นายนั้นฉายาจอมหยิ่งของคณะเลยนะ ไม่มีใครกล้าคุยด้วยหรอก มีแต่สาวๆ ตามกรี๊ด ก็หล่อขนาดนั้นก็ไม่แปลก ขนาดฉันยังแอบปลื้มเลย อร๊ายยย เขินนนน” ไอรีนได้แต่ส่ายหัวกับอาการบ้าผู้ชายของเพื่อน แต่ที่เพื่อนพูดมาก็ถูก เพราะตอนแรกเธอยังแอบคิดว่านายนั้นเป็นพ่อของลูกอยู่เลย มันหน้าเขกกบาลตัวเองหนักไอรีนคิด
“ไปเข้าเรียนคลาสแรกได้แล้ว มั่วยืนมองผู้ชายอยู่ได้เช็ดน้ำลายแกด้วย เก็บมั้งนะอาการนะฉันอายคนอื่นเขาที่มีเพื่อนแรด ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ไอรีนหัวเราะและเดินหนีเพื่อนเพื่อไปเข้าเรียนทันที
เคลวิน Talk
ผมได้แต่มองคนตัวเล็กตรงหน้าที่มองมาที่ผม เธอสวยนะ แต่น่าจะรั้นน่าดู ผมสีน้ำตาลทองประกาย ใบหน้าสวยมีเสน่ห์ ตาคม จมูกรั้นเชิดๆ บ่งบอกได้ถึงความดื้อ ผมได้แต่มองเธอ และพูดสั้นๆ ให้หลบ เพราะมันขวางทางผม แต่แม่คุณก็ตอบกับได้แสบเหมือนกัน ผมไม่ได้ช่วยเธอเก็บหนังสือ และไม่ได้ขอโทษ จะขอโทษทำไมให้เปลืองน้ำลายเพราะเธอเดินไม่ดูทางเอง ผมได้แต่มองเธอเดินออกไป ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอโมโหเห็นเดินกระทืบเท้าออกไป
“มึงมองใครวะ” เสียงกะล่อนไม่ต้องมองก็รู้ว่าใคร เจฟ เพื่อนผมเอง ไอ้นี่เสือผู้หญิงชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้านเขาไปทั่ว
“เปล่า” ผมได้แต่ตอบกลับไปสั้นๆ และเดินเข้าอาคารวิศวะ
------------------------------------
เจอกันครั้งแรกก็ปะทะฝีปากกันแล้วค่ะ
- ผู้เขียน
