แล้วจู่ๆ คำพูดของนายท่านเดโชเมื่อสามปีก่อนก็แผดเข้ามาในหูของฉันเหมือนกับฝันร้ายที่ยังตามหลอกหลอนเรื่อยมา
‘สักวันฉันจะทำให้เธอต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้อีก… วันนี้เธออาจจะหนีเงื้อมมือฉันไปได้ แต่เธอไม่อาจหนีชะตากรรมได้พ้น ชะตากรรมที่ฉันจะเป็นผู้กำหนดให้เธอเอง…’
ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ…
นิ่งราวกับถูกสะกดเพราะยังตกอยู่ในภวังค์คิดเรื่องคำพูดของนายท่านที่เคยประกาศเอาไว้
“เอ่อ… คุณโมรา คุณได้ยินผมใช่ไหมครับ”
ทนายไพศาลคงเห็นว่าฉันเงียบไปนานจึงรีบถาม
“ค่ะ… ได้ยินค่ะ… ”
ฉันสะดุ้ง รีบตอบอึกอัก
“ถ้างั้นเจอกันเช้าวันเสาร์ที่บ้านของนายท่านเดโชนะครับ… ”
ทนายไพศาลสรุป หลังจากได้พูดคุยกันต่อมาอีกครู่สั้น
“ค่ะ… ”
ฉันรับคำไม่เต็มปากนัก… บอกตรงๆ ว่าในใจนึกกลัวความคิดของนายท่าน
คิดแล้วอดหวั่นใจไม่ได้ เพราะฉันรู้ว่าจิตใจของนายท่านเดโชนั้นลุ่มลึกเกินจะคาดเดา
ฉันรู้ดีว่าเขาเหมือนคนป่วยที่ไม่มีวันจะยอม
