ณ ท่าอากาศยานลอนดอน ฮีทโธรว์
เป็นสนามบินที่ใหญ่ที่สุดผู้คนมากมายหลากหลายเชื้อชาติ เดินขวักไขว่ไปมา ถือว่าเป็นท่าอากาศยานที่มีผู้โดยสารเข้ามาใช้บริการเป็นมากที่สุดในทวีปยุโรป
หญิงสาวรูปร่างบอบบางเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากสนามบิน หลังจากนั่งเครื่องบินมาร่วมสิบสี่ชั่วโมง เดินตรงมายังจุดนัดพบที่เธอนัดกับพี่ชายไว้
“ยัยรัก” เสียงเรียกที่เป็นภาษาไทยดังขึ้นอยู่ไม่ไกลจากที่หญิงสาวยืนอยู่ พร้อมกับร่างสูงของชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับของชายไทยเดินเข้ามาหา สุดที่รักทิ้งกระเป๋าเดินทางรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่ชายเอาไว้แน่น
สองพี่น้องยีนกอดกันกลมด้วยความคิดถึงและดีใจ โดยเฉพาะสุดที่รักถึงกลับร้องไห้ออกมา ร่างบางสั่นสะท้านน้ำตาไหลพรากอาบแก้มลงมาทั้งสองข้าง
“นี่คิดถึงพี่มากจนถึงขั้นร้องห่มร้องไห้เลยเหรอ” กระเซ้าเย้าแหย่ออกมา พลางยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังบางที่สั่นเทิ้มจากแรงสะอื้นเป็นการปลอบ
“คิดถึงสิ ไ
