ลุคกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากลิฟต์ กวาดสายตามองไปทั่วบริเวณล็อบบี้ของโรงแรม และก็ไปสะดุดเข้ากับร่างบางคุ้นตากำลังเดินออกไปยังด้านหน้า จึงรีบวิ่งตามไปก่อนที่หญิงสาวจะไปถึงรถที่จอดอยู่ไม่ไกล
"น้องรักครับ น้องรักรอพี่ด้วย" เจ้าของชื่อหยุดเดินและหันกลับมาด้านหลัง เห็นลุคกำลังเดินเข้ามาหา สุดที่รักจึงรีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความเข้มแข็งที่แทบจะไม่มีเหลือให้กลับคืนมา อย่างน้อยก็ไม่อยากอ่อนแอให้คนอื่นเห็น
"สวัสดีค่ะพี่ลุค"
"สวัสดีครับ" ลุคยืนเหนื่อยหอบ มองหญิงสาวที่ใบหน้าเปื้อนด้วยคราบน้ำตา นัยน์ตาแดงก่ำจากการร้องไห้มาสดๆ ร้อนๆ ก็นึกสงสาร หากตนเดาไม่ผิด สุดที่รักคงไปได้ยินประโยคที่เจคอบเอ่ยแซวบุริศร์และนุ่นตอนอยู่ในห้องเป็นแน่
"พี่ลุคมีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ก่อนจะคุยกันพี่ว่าเราไปหาที่นั่งคุยดีกว่าไหมครับ ยืนนานๆ พี่คงปวดขา นั่นไงมีม้านั่งอยู่ที่สวน ไปนั่งคุยตร
