“โทรมาแต่เช้ามีเชี้ยอะไรวะ?” ร่างสูงที่หลับสนิทอยู่บนเตียงสีเขียวอ่อน ควานหามือถือเครื่องหรูของตัวเองที่ดังลั่นไม่หยุด ลีกดรับสายทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น บวกกับน้ำเสียงที่แหบแห้งปนหงุดหงิดจากการถูกรบกวนเวลานอนเหวี่ยงใส่ปลายสายที่โทรเข้ามา
“สิบโมงแล้ว เช้าบ้านพ่อมึงสิ” มาวินตะคอกเสียงดังใส่ปลายสาย เมื่อได้ยินคำพูดกวนประสาทของลี เพราะที่เขาโทรมาหาลีเนื่องจากเห็นว่าเพื่อนยังไม่โผล่หัวมาที่ห้องประชุมสโมสรก็เท่านั้น
“มึงมีอะไร?”
“วันนี้มีประชุมสำคัญของสโมสร มึงลืมเหรอ? ไอ้ลี” คิ้วเข้มของลีขมวดกันเป็นปมกับประโยคคำพูดของมาวิน ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่มาวินบอก เพราะเขาลืมจริง ๆ
ถ้าเกิดมาวินไม่โทรมาปลุกมีหวังเขาคงนอนยาวจนถึงเย็น เพราะร่างกายที่เพลียเหมือนกำลังถูกพิษไข้เล่นงานจนเริ่มครั่นเนื้อครั่นตัวและอีกอย่างเขาก็ไม่ได้บอกโซลเอาไว้ว่าวันนี้มีประชุมเธอจึงไม่มาปลุกเขา
“เออ เดี๋ยวไป”
“รีบมา พวกกูร
