“เฮียลี ทานข้าวค่ะ จะได้ทานยา” หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดทั้งสองก็นั่งคุยเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ลีเล่าทุกอย่างให้กับโซลฟังจนหมดจนทั้งสองเข้าใจกันดี
“แปบหนึ่ง”หลังจากที่ลีเคลียร์ทุกเรื่องกับโซลเสร็จ ลีก็เข้าไปอาบน้ำและกลับมานั่งทำงานผ่านหน้าจอไอแพดต่อ
“หลายแปบแล้วนะ”น้ำเสียงที่ติดหงุดหงิดของโซลเอ่ยเรียกลีอีกครั้ง เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โซลเอ่ยเรียกคนตัวโตและได้คำตอบเดิม ซึ่งลีมัวแต่ออกแบบลายสักใหม่จนแทบไม่ขยับตัวไปไหน
“โซลป้อนเฮียหน่อยสิ”
“งานรีบเหรอ”
“ครับ ช่วงนี้ต้องหาเงิน” เมื่อได้ยินคำตอบจากคนตัวโต โซลจึงถือชามข้าวต้มร้อน ๆ เดินเข้าไปนั่งข้างลีทันที เพราะถ้าขืนปล่อยให้ชายหนุ่มเดินมากินเองมีหวังข้าวต้มคงอืดพอดี
“จ่ายค่าจ้างมาด้วยนะ”
“เอาเงินเดือนไปหมดเลย ให้ค่ากินเฮียเป็นรายวันก็พอ”
“พูดแล้วนะ”รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าสวยของโซล แววตาซุกซนของเธอ ทำให้ลีอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
