จางจิ้งเหวินยืนเอามือไพล่หลังแล้วนึกแปลกใจ ให้ไปลากเด็กไอ้ดีแลนมาให้ดูหน้า พวกลูกน้องมันไปถึงไหนกัน อย่าบอกนะว่ามันกินเด็กไอ้ดีแลนเข้าไปแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้นสงสัยคงได้เกิดเรื่องใหญ่ฆ่าล้างโคตรกันแน่ ไอ้ดีแลนไม่มีทางปล่อยพวกเขา เขาก็ปากหนักลืมสั่งไปว่าห้ามยุ่งกับเด็กของมัน
“อาเหลียง ทำห่าอะไรอยู่วะ”
ยังไม่ทันขาดคำอาเหลียงเดินผ่านประตูเข้ามา “เจ้านายครับ มาแล้วครับ ผมพาเด็กไอ้ดีแลนกลับมาแล้ว”
จางจี้เหวินหันกลับไปมองด้วยท่าทางกระตือรือร้น แล้วก็ถึงกับสะดุ้ง ไม่มีอะไรจะดึงดูดสายตาได้เท่าสิ่งที่อาเหลียงกำลังแบกอยู่
จางจิ้งเหวินเลิกคิ้วข้างขวาขึ้นแล้วใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม ส่ายหน้าท่าทางระอาใจ “อาเหลียง ฉันให้แกไปลากเด็กไอ้ดีแลนมาให้ดูหน้า แล้วแกไปอุ้มเด็กอ้วนที่ไหนมาวะ ลูกใคร” จางจิ้งเหวินเดินเข้ามาใกล้ลูกน้อง พลางมองเด็กน้อยที่จ้องเขากลับตาแป๋ว
ในสายตาของเขา เด็กตัวกลมผิวขาว แก้มน่ากัดเหม
