พริ้ม! พริ้ม! พริ้ม!
เสียงไซเรนรถพยาบาลพร้อมเสียงเรียกตะโกนของคุณหมอลีโอลังก้อง ตัวเล็กเริ่มมีสติขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเปิดม่านเห็นชายตัวสูงกำลังจับมือไว้มั่น
เขาปฐมพยาบาลเบื้องต้นก่อนที่จะนำขึ้นรถพยาบาลที่มีอุปกรณ์ครบครันกระทั่งอาการของเธอคงที่
น้ำเสียงของหมอพูดสะอื้น "ทำไมเธอท้องถึงไม่ยอมบอกฉัน ฮึกกกก"
"ขอโทษนะคะ"
"ฉันไม่รับคำขอโทษอะไรทั้งนั้น!!จนกว่าร่างกายของเธอจะแข็งแรงแล้วยืนขึ้นพูดต่อหน้าของฉัน"
"น..หนาวจัง"
คำพูดแผ่วอย่างไร้เรี่ยวแรงแต่หมอลีโอก็ได้ยินเขาจึงรีบถอดเสื้อปกคลุมร่างเย็นชืดของเธอทันที
"อย่าทิ้งฉันไปนะขอร้อง" ครั้งแรกที่เห็นน้ำตาของลูกผู้ชายไหลนองเต็มหน้า "อย่าทิ้งฉัน ฮือออ"
"คุณหมอเคยคิดจะฆ่าพริ้มหรือเปล่าคะ.."
"ถึงแม้ว่าฉันจะเกลียดภรรยาตัวเองมากแค่ไหน ก็ไม่เคยคิดจะฆ่าแกงสักครั้ง"
"เป็นคำพูดที่ฉันเชื่อถือได้ใช่ไหม ฮึกกก~"
"แล้วมีเหตุผลอะไร..ที่ภรรยาจะไม่เชื่อใจ
