เช้าต่อมา
"ไปรับน้องบนภูเขากี่วันอีโฉมงาม" แม่ถาม
“3วันจ้ะแม่ เฮ้อออ ขี้เกียจอ่า”
“รีบๆเรียนให้จบแล้วแต่งงานไปได้ละกูเบื่อมึง!”
“อารมณ์ไหนเนี่ย ไล่หนูไปแต่งงาน!” โฉมงามตะลึงถามดัง
“มึงโตขึ้นทุกวัน! กูก็แก่ลงทุกวัน อยากให้มึงเเต่งงานกับคนดีๆสักคน กูจะได้หมดห่วง!”
เเม่นั่งรีดผ้าแล้วพูดช้าๆขณะที่โฉมงามเองก็เก็บของใช้ส่วนตัวเพื่อไปเข้าค่าย
"แม่จ๋า......หนูรู้ว่าเเม่เคยเจ็บปวดผิดหวัง แต่มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ ที่มีหนูเกิดมาในชีวิตอยู่เคียงข้างแม่" โฉมงามรีบไปนั่งตรงหน้าแม่พูดเสียงหวานอ้อน
“อีโฉมงาม” แม่จับหัวโฉมงามพลางเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"คุ้มเชี้ยไร!!!! ฉิบหายตั้งแต่เกิดมา ฮ่าฮ่า"
“แม่อ่าาา......ชมหนูหน่อยก็ไม่ได้”
“จะดีมากถ้ามึงสนใจผู้กองบ้างนะ เขาถามหามึงตลอดเวลากูไปส่งผ้าเเถวโรงพัก” แม่พูดขณะรีดผ้าต่อ
“เขาไม่ใช่สเปคหนูนิ!”
“แล้วสเปคมึงต้องยังไง! เลว เถื่อน ฟาดผู้หญิงมาไม่ยั้งเหรอ มึงอย
