ผ่านมาแล้วสองวันเต็มผมทั้งอ้อน ทั้งง้อมีนอย่างเต็มที่ ใช้ทุกกลวิธี งัดทุกเม็ด มีเท่าไหร่ใส่ไปจนหมด พยายามทำทุกอย่างให้มันเห็นว่าผมรู้สึกผิดจริง ๆ ไม่ว่าจะซื้อของให้ ทำข้าวเช้าให้ หรือแม้แต่ส่งข้อความง้อทุกชั่วโมง แต่ถึงอย่างนั้นมีนก็ยังคงเฉย นิ่งสนิทเหมือนคนไร้ใจ ไม่ยิ้ม ไม่แสดงอาการตอบสนอง ไม่ยอมหายโกรธผมสักที...มันเงียบจนผมเริ่มรู้สึกหวั่น ความหวังที่จะแก้ตัวเริ่มริบหรี่ลงทุกที ต้องทำยังไงล่ะทีนี้...
ผมนั่งหงอย ๆ อยู่ที่ปลายเตียง มองแผ่นหลังของมีนที่กำลังยืนพับผ้าอยู่ข้างตู้เสื้อผ้าอย่างใจเย็น ต่างจากใจผมที่ร้อนรุ่มยิ่งกว่าน้ำเดือด มือที่วางบนตักเริ่มกำแน่นอย่างเผลอตัว
"มีน..คืนนี้ขอนอนด้วยนะ.."
เสียงผมเอ่ยขึ้นเบา ๆ คล้ายลูกหมาง้อเจ้าของ ตาจ้องแผ่นหลังตรงหน้าอย่างอ้อนวอน หวังว่ามันจะใจอ่อน
"กูว่าจะเก็บของไปคืนมึงอยู่พอดี ถ้ามึงจะมาก็เก็บกลับไปด้วยเลยล่ะกัน.."
คำพูดของมีนเฉียบขาด ใบห
