EP.7 พาไปกินก๋วยเตี๋ยว
1357 คำ
“ขอบคุณนะพี่ ที่มาส่ง”น้ำนิ่งยกมืกไหว้เปลวไฟ ซึ่งเขาก็พยักหน้าให้น้อยๆ
“ไปนะเจ้า เดี๋ยวโทรหา”
“จ้า บายนะ”เจ้าขาโบกมือให้เพื่อนสนิทที่เดินลงจากรถไปจากนั้นก็นั่งอยู่นิ่งๆ ปรากฏว่ารถก็นิ่งไม่ยอมขับเคลื่อนออกไป
“ขึ้นมานั่งหน้า”
“คะ…”
“ฉันไม่ใช่คนขับรถ”
“อ่ะ...อ่อค่ะ”เจ้าขาพยักหน้าหงึกหงัก แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถอ้อมไปนั่งข้างคนขับ
พรึ่บ!
“อ๊ะ!”
ร่างเล็กสะดุ้งตกใจ เมื่อเปลวไฟโน้มเข้ามาอยู่ในระยะประชิดหลังจากที่เธอขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมโตกะพริบตาปริบๆ นั่งตัวแข็งทื่อ
“คาดเข็มขัดด้วย”
“อ่อค่ะ เดี๋ยวเจ้าขาทำเองกะ...ก็ได้”
หญิงสาวเอ่ยตะกุกตะกัก แต่คนตัวโตไม่สนใจกลับเอื้อมมือไปดึงสายเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาคาดให้เธอเองกับมือ
“ไหนล่ะธุระที่เธอว่า”เปลวไฟเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่ขับรถออกมาจากบริเวณหน้าบ้านของน้ำนิ่ง
“เอ่อ...”
เจ้าขากระอักกระอ่วน ไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่อง โกหกเอาไว้ก่อนหน้า จึงไม่ได้เตรียมคำตอบมาด้วย ที่สำคัญเธอเป็นคนโกหกไม่เป็นซะด้วย
“โกหกตกนรกนะ”เปลวไฟเอ่ยเสียงเรียบ โดยเจ้าของใบหน้าหวานก็หันขวับมามองเขาทันทีด้วยความตกใจ
“พี่รู้เหรอคะ”
“อืม”เปลวไฟดูอาการคนตัวเล็กออกว่าเธอกำลังเลี่ยงไม่อยากเจอเขา แต่ยังไม่รู้เหตุผลว่าเพราะอะไร
“เจ้าขาขอโทษนะคะ คือเจ้าขาคิดว่าพี่คงโกรธเรื่องที่จำชื่อไม่ได้ ...ก็เลย…”
“ก็เลยคิดจะหลบหน้า”เปลวไฟแทรกขึ้น
“เอ่อ...ค่ะ ขอโทษพี่เปลวไฟนะคะ แต่ตอนนี้เจ้าขาจำชื่อพี่ได้แล้วค่ะ”เอ่ยพร้อมกับยิ้มหวานออกมา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มของเธอมันมีผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจคนข้างๆมากแค่ไหน
“ในเมื่อพี่ก็ไม่ได้โกรธอะไรเราและเราก็ไม่มีธุระ งั้นไปหาอะไรกินกันดีมั้ย"หลังจากขับรถออกมาถนนเส้นหลักได้สักพักเขาก็ชักชวนเธอ ซึ่งเจ้าขาไม่ได้ปฏิเสธแต่ถามเขาต่อ
“พี่ไม่รีบกลับเหรอคะ”
“ถ้ารีบจะชวนทำไม”
“งั้น กะ...ก็ได้ค่ะ แต่พี่ต้องให้เจ้าขาเลี้ยงตอบแทนนะคะ”
“ตอบแทน...”เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
“ค่ะ ตอบแทนที่พี่เปลวไฟมารับและก็มาส่งไงคะ ตกลงมั้ย”
"ตอบแทนแบบนี้ธรรมดากินไป"
"อือ...แล้วพี่ไฟอยากให้ตอบแทนยังไงคะ"เธอถามด้วยความใสซื่อ ซึ่งเป็นสิ่งเปิดทางชั้นดีให้รุ่นพี่หนุ่ม
"คิดออกเดี๋ยวบอกเอง"
"ก็ได้ค่ะ"
เธอยิ้มกว้างหันไปทางเปลวไฟ ซึ่งเขาก็หันมาพยักหน้าให้เธอแทนคำตกลง จากนั้นก็ดึงสายตากลับไปมองถนนเบื้องหน้าเหมือนเดิม
@ ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือหย่อนขา
เปลวไฟขับรถออกมาทางนอกเมืองซึ่งเป็นพื้นที่ที่พ่อแม่เขาซื้อที่ดินเอาไว้หลายร้อยไร่ เขาจำได้ว่ามีร้านก๋วยเตี๋ยวเรือขนาดใหญ่อยู่ร้านหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ในพื้นที่ทุ่งนาเขียวขจีน่านั่ง จึงเลือกที่จะพาคนตัวเล็กออกมาสูดอากาศที่นี่
“โห...ทุ่งนาเขียวขจีสุดลูกหูลูกตาเลยค่ะพี่เปลวไฟ อากาศดีมาก~”
คนตัวเล็กรีบวิ่งไปทางแปลงนา ยืดแขนแหงนหน้าขึ้นแล้วสูดอากาศ แล้วหันกลับมาเรียกเปลวไฟด้วยรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า
“ไม่หิวแล้ว”เขาเดินเข้ามายืนข้างๆเธอ
“หิวค่ะ”เจ้าขาย่นหน้า วางฝ่ามือเล็กลูบหน้าท้อง ผ่านเสื้อนักศึกษาป้อยๆ “เจ้าขาขอสั่งทีเดียวสิบชามเลยได้มั้ยคะ เจ้าขาหิวมากจริงๆ”
“ฮึ! กินสองชามให้หมดก่อนเถอะ”เปลวไฟกลั้วขำอย่างนึกเอ็นดู
หลังจากที่เขาบอกว่าไม่โกรธเรื่องที่เธอจำชื่อเขาไม่ได้ เจ้าขาก็ดูผ่อนคลายและกล้าคุยกับเปลวไฟมากขึ้น
“เข้าไปในร้านกันเถอะ”ลำแขนแกร่งข้างขวาวางพาดลงไหล่เล็ก จากนั้นก็ดันตัวเธอให้เดินเข้าไปในร้าน
“...”เจ้าขาเกร็งตัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ดึงแขนคนตัวโตออก ดวงตากลมโตมองใบหน้าคมสลับกับแขนที่วางพาดอยู่ไหล่เล็กด้วยความรู้สึกแปลกใจ
แต่นิสัยเป็นคนมองโลกในแง่บวก ทำให้เธอไม่คิดอะไรมาก นอกเสียจากว่าคนตัวโตคงเมื่อย เลยอยากวางแขนไว้บนไหล่เธอก็เท่านั้น
สักพักต่อมา
“ว้าว~ *o*”คนตัวเล็กมองชามก๋วยเตี๋ยวขนาดไซซ์ Lตรงหน้า ทั้งห้าชามด้วยแววตาเปล่งประกาย
“กิน ให้ หมด”เขาย้ำทีละคำ สายตาคมจับจ้องอยู่ที่คนตัวเล็กที่นั่งหย่อนขาอยู่ข้างๆ ไม่ละสายตาไปไหน
“หมดแน่นอนค่ะ”ว่าแล้วเธอก็ค่อยๆบรรจงคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก แล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย
“แค่กๆ แค่กๆ”
แต่ระหว่างนั้นเจ้าขากินเร็วไปหน่อย จึงทำให้เธอสำลัก โดยที่คนตัวโตก็รีบยื่นน้ำให้เธอดื่มทันที
“เอ้า! ตะกละจนเกิดเรื่อง ดื่มน้ำก่อน”
“แค่กๆ ขอบคุณค่ะ”
“บอกให้กินให้หมด ไม่ได้บอกว่าให้กินเร็วๆนะ”
“ดุจัง”
“ว่าไงนะ”
“แหะ...ไม่มีอะไรค่ะแค่หิวมากไปหน่อย”หญิงสาวยิ้มอายๆ จากนั้นก็ค่อยๆคืบก๋วยเตี๋ยวในถ้วยกินอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ก็มิวายเกิดเรื่องอีกจนได้
“กินดีๆ เลอะเสื้อหมดแล้ว”
“ว้าย~ ปะ...เปื้อนเลย”ดวงตากลมโตเบิกขึ้นกว้างเมื่อก้มลงมองเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตา แล้วพบว่าน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวสีน้ำตาลเข้มกระเด็นติดเสื้อนักศึกษาของเธอจนเป็นด่างดวงสองสามจุด
“ทิชชู”เปลวไฟหยิบทิชชูยื่นให้ ซึ่งคนตัวเล็กรับไปแล้วเงยหน้าขึ้นมองเข้าด้วยแววตาใส่ซื่อ
“เช็ดไม่ออกเลยค่ะ”
“ไหน”เปลวไฟดึงมือเล็กที่กำลังไล่เช็ดคราบสกปรกออก ทำให้เห็นคราบสกปรกบนสาบเสื้อสองสามจุด แต่ไม่ได้เลอะเทอะอะไรขนาดนั้น จนกระทั่ง....
“เอ่อ...”เจ้าขาพยักหน้าไปทางมือเล็กที่ถูกมือหนาจับเอาไว้ด้วยมือหนา ทำให้เปลวไฟรู้ตัวว่าจับมือเธออยู่ เขาจึงปล่อยมือออกจากมือเธอช้าๆ
ตึกตัก ตึกตัก
“โทษที”
“เดี๋ยวเจ้าขาไปซักด้วยมือ ขยี้สองสามทีก็ออกแล้วค่ะ”เจ้าขาเอ่ยขึ้นตัดบท จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาจัดการก๋วยเตี๋ยวในชามตรงหน้าเธอต่อเงียบ ๆ ราวกับว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทั้ง ๆที่หัวใจดวงน้อยกำลังกระหน่ำเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกลัวว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆจะได้ยินเสียง
ทั้งสองคุยไปกินไป โดยทุกๆการกระทำของคนตัวเล็กเต็มไปด้วยรอยยิ้มใสซื่อ จริงใจ ปกติเปลวไฟชอบเพียงแค่ดึงพวกหล่อนขึ้นเตียงให้จบๆ มากกว่าจะมานั่งเสียเวลาตอบคำถามไร้สาระ ราวกับกรอกข้อมูลทะเบียนราษฎร์
ทว่าเมื่อได้อยู่กับคนตัวเล็กเขากลับชอบที่จะให้เธอถาม และเล่าเรื่องราวของเธอให้เขาฟัง มากกว่าดึงเธอไปทำเรื่องใต้สะดือ
แต่ที่เกินคาดก็คือรอยยิ้มแห่งความสุขของเจ้าขา กำลังมีผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจคนตัวสูงขึ้นเรื่อยๆ โดยที่เขารู้ตัวอยู่ตลอดเวลา
‘แล้วแบบนี้ จะปล่อยเธอไปให้ไอ้องศาได้ยังไง’
จู่ๆคำพูดของรรรรเพื่อนสนิทของเขาก็ลอยเข้ามาในโสตประสาท
'แค่แยก แต่อย่าคิดทำร้ายน้องเขานะเปลวไฟ'
'หึ ! ขอนิยามคำว่าทำร้าย'
ผู้หญิงหลายคนยอมขึ้นเตียงด้วยความเต็มใจ ไม่เคยมีใครอยู่ใต้ร่างเขาแล้วโวยวายว่าถูกทำร้ายสักคน
...มีแต่สุขสม...
- ผู้เขียน
