ด้านเจ้าขา
“อื้อ...” ร่างเล็กที่หลับไปหลายชั่วโมงเริ่มรู้สึกตัว เจ้าขาปรือตาขึ้นมองไปรอบๆ ห้องก็พบกับน้ำนิ่งที่นั่งสัปหงกอยู่บนโซฟา ส่วนมัดหวายกับนิชาหลับอยู่บนเตียงนอนเสริม นั่นทำให้เธอดีใจที่สุดตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้น
“นะ...น้ำนิ่ง”
“หืม...ฮะ! เฮ้ย! เจ้าขา! ฟื้นแล้วเหรอ” น้ำนิ้งสะดุ้งตัวลุกขึ้นจากอาการสะลึมสะลือ รีบวิ่งเข้าไปกอดเจ้าขาที่นอนอยู่บนเตียง
“ห้องนี้คือ…” เธอมองไปรอบๆ แล้วพบว่ามันเหมือนโรงแรมมากกว่าโรงพยาบาล เมื่อคืนจำได้เพียงว่าถูกเปลวไฟทารุณอย่างหนักจากนั้นก็สลบไป
“พี่ชาร์วีให้พาแกมาอยู่ที่ตึกนี้แล้วก็ให้คุณหมอมาตรวจอาการแกที่นี่ โชคดีที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“ถึงว่าทำไมไม่เหมือนโรงพยาบาล แล้วแก...ไปช่วยฉันได้ยังไง”
น้ำนิ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตอนที่เจ้าขาเป็นลมให้เธอฟังทั้งหมด เธอตกใจมากเมื่อรู้ว่าทุกคนรู้เรื่องพร้อมๆ กัน โดยเฉพาะชาร์วีที่มีศักดิ์เป็นพี่ชายต่างมารดาของเธอ
