ห้าวันแล้วสินะ ที่หล่อนบินหนีออกมาจากกรงสวาทของบาสเตียน และทิ้งลูกชายเอาไว้กับเขา หล่อนเจ็บปวดแสนสาหัสในทุกๆ วินาทีที่เคลื่อนผ่านไป น้ำตาไม่เคยหยุดไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างเลยแม้แต่วินาทีเดียว
หล่อนคิดถึงแบรี่ใจแทบขาด แต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้ เพราะอนาคตของแบรี่จะสดใสหากไร้หล่อน
มือเล็กยกขึ้นป้ายหยาดน้ำตาทิ้ง ก้อนสะอื้นเล็ดลอดออกมาจากลำคอระหงอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“ดาว มาแต่เช้าเลยนะ”
เสียงเพื่อนร่วมงานเอ่ยทักจากทางด้านหลัง หล่อนจึงต้องรีบยกมือขึ้นป้ายน้ำตาทิ้งลวกๆ ก่อนจะหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“พอดีตื่นเช้าน่ะฉัตร”
“แล้วนั่นตาบวมเชียว ร้องไห้เหรอ”
“เปล่านะ แค่ฝุ่นเข้าตาน่ะ”
หล่อนปฏิเสธและหลบสายตาเพื่อน ก่อนจะแสร้งเดินไปนั่งบนโต๊ะรับรองที่ตั้งเอาไว้สำหรับลูกค้าที่มาติดต่อโรงแรมแห่งนี้แทน
ฉัตรดาวเดินตามมาหยุดข้างๆ พร้อมกับก้มหน้าก้มตามองพาดหัวข่าวบนหนังสือพิมพ์ที่วางอ
