ผ่านไปกว่าสองชั่วยามใบหน้าที่เคยบวมก็ยุบลง
“หายปวดหรือยังฮึ”
“หายแล้วเจ้าค่ะ ยาที่น้องให้พี่เป่ยซูปรุงกินไปไม่นานก็ดีขึ้นแล้วเห็นหรือไม่” นางเอ่ยเสียงแหบพร่า
“ต่อไปอย่าได้ซนเช่นนี้อีกนะ”
“รู้แล้ว บ่นเป็นคนแก่เชียว” คนน้องส่งเสียงเย้าทันที
“เช่นนั้นเจ้านอนพักเถอะ พี่จะออกไปจัดการเรื่องศึกด้านนอก อย่าออกไปจากจวนเด็ดขาดนะ”
“รู้แล้วเจ้าค่ะ หน้าเป็นเช่นนี้ใครจะกล้าออกไป” คนน้องรับคำก่อนจะนอนตะแคงมองอีกฝ่ายเดินออกจากห้องพัก
แม่ทัพหนุ่มมาที่ห้องโถงอีกครั้ง ก่อนจะทำการเจรจากับรัชทายาทหนุ่มอีกครั้ง แต่อีกฝ่ายก็เงียบไป เพราะรู้ว่าอย่างไรตนก็ไม่อาจเอาชนะเขาได้ หากสู้กันด้วยกำลังพล ฟานเสียนเชื่อว่าต้องเอาชนะได้แน่
“หึ!..ในเมื่อไม่รับข้อเสนอ ก็รบกันให้ไม่เหลือทหารเลยแล้วกัน นี่แหละพวกคนชั้นสูง มองเห็นชีวิตคนอื่นเป็นแค่ผักปลา ดีแต่ชี้นิ้วสั่ง” คำพูดของฟางเหยียนไม่ได้กระทบเพียงแค่รัชทายาทเท่านั้น
