“มู่หรานพี่เอาแป้งปิ้งมาให้เจ้า” จูเต๋อส่งเสียงเรียกจากด้านล่าง เพราะอดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดคนของแม่ทัพถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย สองคนนี้ไม่เคยห่างกายผู้เป็นนายเลยสักครา แต่ยามนี้กลับอยู่ขนาบข้างรถม้าของคนน้อง
“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงนางหรอก บนนี้มีของกินมากมาย ข้าย่อมต้องดูแลคนของข้าอย่างดีอยู่แล้ว” ฟางเหยียนโผล่หน้าออกมาเอ่ยเอง ก่อนจะยิ้มส่งให้
“อะไรกัน ท่านมาได้อย่างไร มู่หรานเป็นสตรีนะ นางยังไม่ทันได้ออกเรือน เหตุใดท่านแม่ทัพทำเช่นนี้”
น้ำเสียงของจูเต๋อทำเอาคนอื่นๆ ต่างก็พากันตื่นตระหนกไปด้วย เพราะเขาส่งเสียงดังราวกับต้องการให้คนในสำนักได้ยิน ทุกคนจึงเดินมาที่รถม้าของมู่หราน
“เกิดอะไรขึ้นไยเจ้าเอะอะโวยวายเช่นนี้ อะ อ้าวท่านแม่ทัพเดินทางด้วยหรือขอรับ”
“ใช่ ข้าไม่ว่างใจที่จะให้พวกท่านกลับเมืองหลวงไปตามลำพัง จึงได้ออกเดินทางมาพร้อมกันเสียเลย”
“แล้วเหตุใดท่านถึงไม่ใช้รถม้าส่วนตัว เป็นถึงแม่ทัพไ
