ตึก~
สองเท้าเล็กเดินไปเรื่อยเปื่อยไร้ทิศทาง ยังคงจมอยู่ในความเสียใจที่ได้ฟังความจริงทั้งหมด
เธอเป็นเหมือนสิ่งของที่ไม่มีใครต้องการ จะอยู่ต่อไปในบ้านหลังนั้นก็ทำบุพการีต้องทะเลาะกัน
"ชาผิดอะไร..ฮือ" ร่างอรชรทรุดนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่สนใจแล้วว่าเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาด มันจะเปื้อนสิ่งใดบ้าง รู้แค่เพียงตอนนี้มีแค่น้ำตาเท่านั้นที่คงอยู่กับเธอตลอด
สองมือบางยกขึ้นกอบกุมใบหน้าสวย แล้วระบายเสียงร้องไห้ครั้งใหญ่ ถ้อยคำทุกประโยคของบวรและมารดายังก้องอยู่ในหัวสมอง มันคือความจริงที่แสนเจ็บว่าเธอไม่ใช่ลูกของท่าน
ก็ยิ่งแน่ชัดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา บวรถึงไม่เคยรักเธอเลยสักนิด เขาปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นคนอื่น บางครั้งก็เห็นสายตารังเกียจเวลามองมา
"สาวน้อย..เสียใจเรื่องอะไรอยู่เหรอจ๊ะ แต่สวยๆ ขนาดนี้คงไม่พ้นเรื่องแฟนหรือเปล่า?" ชายนักเลงคนนึงเอ่ยแซว พยามจะนั่งลงด้านข้างร่างอรชร ซึ่งเธอรีบดีดตัวลุก
