กึ่ก~
"ชาหอมเป็นอะไรไป ทำไมหน้าเรามันเป็นแบบนั้นล่ะ" ฝ่ายพี่ชายเอ่ยถาม ถึงเวลาเลิกเรียนที่เขาต้องมารับน้องสาวหน้าตึกวิศวะ แต่ไหงชาหอมมีท่าทีพะอืดพะอมเดินยืดยาดมาก
"รู้สึกเหมือนลมจะตี" เสียงใสบอก ขนาดผ่านเวลาช่วงเที่ยงมาแล้วตั้งหลายชั่วโมง การกินอาหารมากเกินจำเป็นยังไม่สามารถย่อยสลายภายในท้องของเธอได้เลยสักนิด มันยังอึดอัดและแน่นจนมันจะตีออกมาทางปากอยู่แล้ว
"ไปทำไรมาล่ะถึงเดินมาสภาพนี้ เรียนหนักไปเหรอ หรือมีกิจกรรมอะไรที่พี่ไม่รู้?"
"ไม่ได้หนักเลยเรื่องเรียนน่ะ กิจกรรมวันนี้ก็ไม่มี แต่ชาดันไปกินข้าวกลางวันเยอะไปหน่อยดันไปท้าแข่งกับไอ...." พอจะเอ่ยชื่อก็พาลให้กังวล กลัวว่าพี่ชายจะไม่พอใจ
"ไออะไรล่ะ พี่รอเราพูดอยู่นะ" เขาไม่ลืมจะช่วยประคองน้องสาวเตรียมเดินไปยังจุดที่รถจอด ถ้าปล่อยให้เธอไปเดินเองก็จะทุลักทุเลแปลกๆ
"ไอคอกไอแคก...ช่างมันเหอะชาดันลืมไปแล้ว" มือบางโบกพลันวัน
"มีอย่าง
