Part : แก้มใส
ฉันมองผู้ชายตัวสูงเดินผ่านหน้าฉันไปทำเหมือนคนไม่รู้จัก แม้แต่หางตาเขายังไม่แล ตัวฉันชาไปหมด ความรู้สึกสับสนตีรวน แต่มันกลับชัดเจน ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว ว่าคนที่ฉันแคร์คือใคร
"รู้จักเหรอ" พีถามขึ้นทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ แต่ยังคงมองตามร่างสมส่วนนั่นเดินไปจนลับตา
"ไม่มีใครไม่รู้จักเขาหรอก"
"ดารา?"
"อือ"
"ชอบเหรอ" พีจ้องหน้าถาม เหมือนไม่ชอบใจ
"ขอตัวนะ" ฉันเดินถอยหลังออกห่าง จะเดินตามหวงลู่ไป แต่พีคว้าแขนฉันไว้ก่อน
"เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย"
"ขอโทษนะพี เรื่องของเรามันจบไปแล้ว" ฉันดึงแขนออกจากมือโต
"เรามันโง่เอง ขอโทษนะ" เขาบอกใบหน้าเศร้าสำนึกผิด ถ้าวันนั้นเขาตามมาขอโทษ ง้อฉันสักนิดเหมือนวันนี้ ฉันมั่นใจว่าคงให้อภัยเขาแน่นอน แต่ตอนนี้มันสายไปแล้ว
"พีไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก เรื่องของเรามันจบไปแล้ว"
"เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย"
"แน่นอนสิ ขอตัวฉันนะ" ฉันบอกแล้วเด
