หย่าหมดรัก

บทที่ 4 สัญญาใจกับคนรักเก่า 1/2

เทียนไขวางสายไปแล้วก็ไม่อยากติดต่อผู้เป็นพ่ออีก แต่เมื่อเลื่อนไปดูโซเซียล กลับเห็นปารมีโพสต์เย้ยหยันเธอว่าจะมีปัญหาเอาเงินที่ไหนไปเปิดคลินิก สมเพชจริง ๆ

ความเดือดดาลก็เกิดขึ้นทันที จากที่ไม่มีเป้าหมายใดชีวิตเป็นหมอในโรงพยาบาลสัตว์ใหญ่ ๆ เงินก็พอกินแล้ว แต่ว่ากลับต้องทะเยอทะยานเพื่อลบคำสบประมาทของคนเป็นพ่อและแม่เลี้ยงของตนให้ได้

@ห้องแชทนางฟ้า

เทียนไข: ร่างกายต้องการเงินประมาณสิบล้าน

มัทนา: เอาไปทำอะไร

บุษบา: ซื้อบ้านใหม่เหรอ

เทียนไข: ฟาดหน้าพวกปากหมา

มัทนา : แม่เลี้ยงสินะ คราวนี้อะไรอีก

เทียนไข : คิดว่าฉันสิ้นไร้ไม้ตอก เลยจะช่วยกันหาผู้ชายรวยให้ ส่วนฉันก็ดันปากหมาท้าทายไปว่ามีปัญญาเปิดคลินิกแล้ว?

บุษบา : น้องเทียนผู้หน้าสงสาร

เทียนไข : แค่มาบ่นแต่ก็อยากเอาคืนพวกไฮโซปากดีพวกนี้เหมือนกัน

หลังจากเมาท์มอยกับเพื่อนคลายเครียดเสร็จแล้ว เธอก็วางโทรศัพท์ทิ้งไป และหาวิธีหาเงินมาเพื่อจะเอาไปเปิดคลินิกรักษาสัตว์อย่างที่เคยลั่นวาจาไว้

แม้ว่าหนทางจะยากลำบากแต่เธอก็ต้องทำให้ได้ คนอย่างเทียนไขฆ่าได้หยามไม่ได้

@ ไร่สายหมอก

เรื่องราวความเศร้าโศกค่อย ๆ หายไป เพราะหลังจากกลับมาทำงานอีกครั้ง เขาก็ตั้งใจพัฒนาไร่ให้ก้าวล้ำนำหน้าไร่ดุจตะวัน ที่เป็นคู่รักคู่แค้นกันมาแต่รุ่นพ่อ เนื่องจากเป็นคู่แข่งตัวฉกาจแห่งอำเภอโคกหนองอีแหนบ ซึ่งเป็นพื้นที่ห่างไกล ที่เรียกว่าไกลปืนเที่ยงก็ย่อมได้

เพราะระยะทางจากที่ตั้งของไร่สายหมอกนั้นอยู่หมู่บ้านน้ำออกรู ซึ่งเป็นหมู่บ้านเหนือสุดของจังหวัดแห่งนี้ แต่ความอุดมสมบูรณ์นั้นมากกว่าในตัวอำเภอเพราะมีแม่น้ำสายหลักผ่าน และทำให้พืชไร่พืชสวนในไร่สายหมอกนั้นเจริญงอกงาม

เขารักไร่แห่งนี้มาก เป็นทั้งบ้านเกิด แล้วก็มีความผูกพันของผู้เป็นมารดาไว้ เมื่อหนึ่งดาวต้องการความเจริญ อยากอยู่กรุงเทพ เขาก็หาเวลามาหาเธอ แต่ทว่ามันก็ยังไม่มากพอ

เมื่อเธอเห็นว่าเขาไม่สามารถตอบโจทย์ของเธอได้ เธอจึงเลือกเปิดใจให้กับเพื่อนรักของเขาอย่างกิตติธร นั่นทำให้เขาโศกเศร้าเสียใจ และไม่พูดกับเพื่อนอีกเลย หากหนึ่งดาวไม่ขอร้องให้เขาไปงานแต่ง อย่าหวังว่าเขาจะไปเหยียบ

เวลาผ่านไปหนึ่งเดือนแล้ว หลังจากกลับจากกรุงเทพ เขาแทบลืมชื่อใครคนหนึ่งไปแล้วด้วยซ้ำ หากผู้เป็นบิดาไม่พูดเรื่องแต่งงานขึ้นมา

“ตฤณลูก พ่ออยากให้ลูกแต่งงานกับลูกสาวของเพื่อนรักของพ่อ” ชายวัยเกษียณที่เรี่ยวแรงถดถอยพูดขึ้นขณะรับประทานอาหารค่ำในเย็นวันหนึ่ง

“แต่งงาน!” เขาตกใจกับคำนี้มาก อยู่ ๆ พ่อจะให้เขาไปแต่งงานกับใครที่เขาไม่รู้จักได้อย่างไรกัน

“ใช่...แต่งงานกับลูกสาวเพื่อนพ่อ เป็นสัญญาที่พ่อจะทำให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย”

“ผมไม่แต่งครับพ่อ นอกจากหนึ่งดาว ผมรักใครไม่ได้อีกแล้ว”

“พ่อไม่ได้ขอให้รัก แต่อยากให้ดูแลน้อง”

“พ่อครับ?” เขาเพิ่งอกหักแผลยังไม่หายแสบแต่พ่อจะยัดเยียดผู้หญิงที่ไหนให้เขาก็ไม่รู้

“น้องชื่อเทียนไข ชีวิตน้องลำบากมากนะ เท่าที่พ่อรู้มาน้องโดนพ่อทิ้งตั้งแต่แม่เสียชีวิต ใช้ชีวิตคนเดียว แล้วดูพ่อไปมีความสุขกับผู้หญิงคนใหม่ ไม่เคยส่งเสียเลี้ยงดูเลยนะ พ่อคิดว่า...”

“เดี๋ยวนะครับพ่อน้องชื่ออะไรนะครับ”

“เทียนไข ปานดาว” ความทรงจำเมื่อคืนนั้นหวนกลับมาอีกครั้งเมื่อมีคนเอ่ยชื่อนี้ให้เขาฟังอีกหน

“แต่เขาไม่ได้รักผมหรอกครับ ผมมั่นใจ”

“นั่นเป็นสิ่งที่แกต้องทำ เพราะว่าพ่อจะยกมรดกให้เทียนไขหากตฤณไม่ทำตามที่พ่อบอก”

“พ่อครับ...ผมลูกพ่อนะครับ” ตฤณรู้สึกไม่ยอมที่พ่อจะมัดมือชกแบบนี้ นี่มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้ว

“ใช่นะสิ ฉันถึงฝากน้องให้แกดูแล”

“พ่อไม่ให้เงินเธอไปสักก้อนล่ะครับ คนเราก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเองนะครับ”