บทที่ 5 สัญญารวบรัด 1/2
1099 คำ
เทียนไขไม่ได้พูดอะไรกับเขาอีก เธออยู่เวรจนถึงห้าโมงเย็นซึ่งเป็นเวลาเลิกงานพอดี สายตาลอบมองเขาอยู่เรื่อย ๆ แต่เขาก็ไม่ไปไหน นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บริเวณม้านั่งตัวยาวด้านหน้าเธอ
เมื่อเก็บกระเป๋าเสร็จเตรียมปิดประตูจึงปลุกเขาให้ตื่นขึ้น
“กลับได้แล้ว โรงพยาบาลปิดแล้ว” เธอบอกเขาแล้วหันมาใช้เหล็กเกี่ยวประตูที่ม้วนลงมา แต่ทว่ามันหนักจนเธอต้องออกแรงดึงจนเกือบจะล้ม
“อุ๊ย!” ร่างเล็กเซถลาแต่มีมือหนึ่งของเขาประคองเธอไว้
“ระวังหน่อยสิคุณ ผมไม่อยากได้เจ้าสาวเดี้ยง ๆ ไปแต่งงานนะ” เขาซ้อนหลังจับมือเล็กออก แล้วเอื้อมสุดมือเพื่อดึงประตูให้ลงมา
กลิ่นน้ำหอมติดกายกรุ่นแบบสปอร์ตที่เย็นสดชื่นแตะเข้าจมูกของเธอ จนแอบเผลอสูดเข้าลึกเต็มปอด ตอนนี้เขาเหมือนยืนโอบกอดเธอไว้อย่างหลวม ๆ ทำให้ขนกายรู้สึกลุกชันจนเสียวสันหลังวาบ
“หลบไปหน่อยสิ” เสียงกระซิบของเขาสร้างความรัญจวนใจไม่น้อย ทำให้เผลอพิงแผงอกโดยไม่ได้ตั้งใจ จนเมื่อลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเข้ามากระทบกับรูหู จึงต้องหดคอหนี แล้วก้มลอดใต้วงแขนเขาออกไป
‘คนบ้า ทำเหมือนเป็นแฟน’ เธอต้องพยายามปรับอารมณ์ให้สงบนิ่ง แต่ใบหน้าที่รู้สึกร้อนผะผ่าวนี่สิ ไม่ยอมหายไปสักที
เสียงล็อกประตูและส่งกุญแจให้ กับแววตาอันตรายนั้นทำให้เธอรู้ว่าเขาเป็นคนที่ไม่ควรอยู่ใกล้ สมองที่ไวกว่าความคิดสั่งให้ขาก้าวสลับวิ่งเร่งหนีเขาไปให้ไกล
ไม่คิดว่าพ่อเลี้ยงหน้าหม้อคนนี้จะเป็นอันตรายต่อหัวใจเธอได้ขนาดนี้เลย
คุณหมอรีบสาวเท้าโกยอ้าวไม่ยอมรอ จนเขาต้องวิ่งมารั้งมือของเธอไว้
“ปล่อยนะ...ทำอะไรจับมือไว้ทำไม”
“ผมบอกแล้วไงอยากคุยกับคุณ”
“แต่ฉันไม่อยาก”
“แต่ผมทำให้อยากได้” ชายหนุ่มพูดสองแง่สองง่าม ทำให้ใบหน้าที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงหนักเข้าไปอีก
อากการของเธอทำให้เขาอมยิ้มอย่างลำพองใจ
‘ไม่ได้ยากเท่าไหร่’ เขาคิด
“มีอะไรก็ว่ามา ฉันยังไม่ได้นอน แล้วก็ง่วงมาก” หากเขาสังเกตใบหน้าเธอที่เหมือนน้อง ๆ หมีแพนด้าเข้าไปทุกที ก็คงจะสงสารเธอบ้าง
“ไม่เป็นไรไปคุยที่ห้องคุณก็ได้ผมไม่ติด”
“แต่ฉันติด” เธอรีบเข้าไปยังตึกพักของเจ้าหน้าที่ และคิดว่าเขาจะไม่ตามมา แต่ผิดคาดขณะที่เธอกำลังไขกุญแจเขาก็วิ่งมาถึงหน้าห้องเธอเสียนี่
“คุณเข้ามาได้ยังไง” เธอทำสีหน้าตกใจ เพราะนอกจากเจ้าหน้าที่ คนที่ไม่ได้พักไม่อาจจะเข้ามาได้
“ก็แค่บอกว่าเป็นสามีคุณกำลังจะแต่งงานกัน เขาก็ให้ผ่านแล้ว”
“ฮะ!” เธอหูฝาดไปหรือเปล่า นี่เขากำลังพูดอะไร
“ป่ะ เข้าห้องกัน” เป็นเขาดึงกุญแจเธอเข้าไปไข แล้วก็ลากเธอเข้าไปในห้อง
เขาเดินสำรวจห้องพักของสัตวแพทย์สาว ที่สะอาดสะอ้านจัดข้าวของเป็นระเบียบจนนึกชื่อชม นับว่าพ่อหาเจ้าสาวให้เขาได้ไม่เลวเลยทีเดียว
“นี่คุณมีอะไรก็ว่ามา ฉันจะอาบน้ำนอน” เทียนไขนั่งบนเตียงกอดอกมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองต่อสอง คนภายนอกจะเห็นว่าอย่างไร
“คุณต้องแต่งงานกับผม”
“แต่งเพื่อ?” ที่จริงอยากจะถามว่าแต่งทำซากอะไร ไม่ใช่แฟนกันสักหน่อย
“ก็แม่คุณส่งจดหมายไปขอร้องพ่อผมให้ช่วยดูแลคุณ และพ่อผมก็ยึดมั่นคำขอร้องสุดท้ายก่อนตาย จึงมัดมือผมให้แต่งงานกับคุณ”
“แม่ฉัน?” เธอชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง สับสนไปหมด อยู่ ๆ ผู้ชายที่หื่นกามใส่จะมาขอแต่งงาน
“ใช่...พ่อผมชื่อการันต์” เขาตอบเธอ
เทียนไขนึกตามเขา จำได้ว่าก่อนแม่ตายได้ให้ส่งจดหมายหาคนชื่อการันต์ แต่ไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นอย่างนี้ หากรู้แต่แรกเธอจะฉีกจดหมายนั้นทิ้งเสีย
“แล้วไง?” เธอไม่ว่างมานั่งเล่นละครบทเมียจำเป็นให้เขาหรอกตลกสิ้นดี!
“ก็ต้องแต่งไง ผมอุตส่าห์มาตามหาเจ้าสาวเองถึงหัวหินเลยนะ”
“แล้วโตเป็นควายไม่มีความคิดเป็นของตัวเองหรือไง ต้องให้พ่อจูงจมูกฮะ!”
“นี่คุณ...ผมไม่ใช่ควายนะ”
“คุณน่ะ...ควายล้วนไม่มีวัวปน ยุคไหนแล้ว มานั่งแต่งงานหลอก ๆ ว่างหรือไง”
ตฤณเจ็บใจที่โดนยายคุณหมอปากหมานี่ด่าเป็นชุด แต่เขาต้องข่มใจไว้ก่อนเพื่อยื่นข้อเสนอ หากทำเธอโกรธแผนทั้งหมดก็จะพังไม่เป็นท่า
“คำก็ควาย สองคำก็ควาย ควายก็มีหัวใจนะ” เขาแสร้งตีหน้าเศร้า แม้จะขัดกับลุคแบดบอยแห่งไร่สายหมอกก็ตามที
“เอาเป็นว่าบอกพ่อของคุณว่า ฉันดูแลตัวเองได้ไม่ต้องให้ใครมาดูแล เรื่องแต่งงานนั้นก็ลืม ๆ ไปซะ ถือว่าแม่ได้พูดแล้วกัน ไว้ฉันจะไปจุดธูปบอกแม่ให้เอง” เธอรีบ ๆ ไล่เขา ตอนนี้รู้สึกว่าเสียเวลาชีวิตชิปเป๋ง สู้เอาเวลาคุยกับเขาไว้พักเอาแรงดีกว่า
“คุณไม่ลองดูข้อเสนอของผมก่อนล่ะ” คราวนี้เป็นเขาที่ยกยิ้มอย่างมีเลศนัย ที่แฝงซ่อนเร้นบางอย่างเอาไว้
“ข้อเสนออะไรอีกหมดเวลาเล่นแล้ว ฉันจะอาบน้ำ” หญิงสาวผละออกจากห้องนอนตรงเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะได้นอนยาว ๆ สักทีเพราะว่าเพลียจนแทบจะหลับกลางอากาศแล้ว
ส่วนตฤณก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาเปิดตู้เย็นพบว่าในห้องของเธอไม่มีอะไรกินเลย จึงเอากุญแจห้องกับคีย์การ์ดออกไป แล้วจะไปซื้ออาหารมาให้เธอทานเพื่อจะได้คุยกันให้รู้เรื่อง
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็ไม่เห็นเงาเขาแล้ว เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาคงเลิกตามตื้อเธอและกลับบ้านไป ร่างบางในชุดนอนผ้าพลิ้วโนบาร์คลานขึ้นเตียงนอนทันที ยามนี้ต้องการอย่างเดียวคือนอนให้มากที่สุด
- ผู้เขียน
