อัครินทร์กับจตุพรแทบไม่พูดอะไรกัน... ต่างคนต่างเดินมาสีหน้าเคร่งเครียดจนถึงกระท่อมสองชั้นสีขาวหลังงาม นุ้ยทำความสะอาดห้องนั่งเล่นอยู่เพียงคนเดียวในขณะนั้นเพราะว่ารุ่งอรุณคุยโทรศัพท์อยู่บนห้อง
“ไปตามคุณวันรุ่งลงมา บอกว่าฉันกับจตุพรมาถึงแล้ว” อัครินทร์สั่ง นุ้ยวิ่งกระวีกระวาดไปตามรุ่งอรุณ... หญิงสาวเดินลงมาชั้นล่าง ก้าวขารวดเร็วด้วยความตื่นเต้น หากแต่เมื่อเดินลงมาเกือบถึงและเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ข้างอัครินทร์มีใบหน้าที่คุ้นอยู่ในความทรงจำ ขาของหล่อนก็ชะงัก ดวงตาคู่สวยเบิกโพลงอย่างตกตะลึง และไม่สามารถเดินหน้าได้อีกต่อไป...
จตุพรเองก็มีอาการเดียวกันกับหล่อน... ยามเมื่อทั้งสองเห็นหน้ากัน...
“คุณวันรุ่ง คุณวันรุ่ง” โชคดีของรุ่งอรุณที่นุ้ยเดินตามหลังอยู่ ในขณะที่หล่อนเป็นลมล้มพับอยู่ตรงบันไดนั้นจึงมีคนคอยรองรับหล่อนและพยุงเอาไว้ หากไม่อย่างนั้นคงได้ตกบันไดลงมาหัวร้างข้างแตกแน่
เสียงของนุ้ยทำให้อ
