อัครินทร์เดินขึ้นไปชั้นสอง และหยุดนั่งลงตรงมุมนั่งเล่นหน้าห้องของเขากับหล่อนเพราะห้องรับแขกข้างล่างยังเต็มไปด้วยเลือดจากเหตุการณ์เมื่อก่อนหน้านี้อยู่ พรุ่งนี้เช้าแม่ของนุ้ยจะมาทำความสะอาดอีกครั้ง เจ้าของบ้านหยุดยืนหันหน้าออกไปนอกตัวบ้าน กอดอก หลังตรงแน่น ไม่เห็นหน้าให้ได้คาดเดาว่าเขาอยู่ในโหมดอารมณ์ใด จนหญิงสาวเดินตามเข้ามาใกล้ เขาก็หันขวับมามอง... ใบหน้าท่าทางไม่ไว้ใจของหล่อนทำให้เขาโกรธแทบคลั่ง
จู่ๆ มือหนาเอื้อมไปคว้าร่างเล็กปลิวหวือมาไว้ในอ้อมอก
“นี่คุณ ปล่อยนะ ปล่อยๆ ฉันบอกแล้วไงว่าอย่ามาแตะต้องฉัน” หล่อนตีบ่าเขาตุบๆ
“หยุด ก่อนที่ผมจะโมโหไปมากกว่านี้... จากที่คุณจะตายแบบศพสวย คุณ จะเละไม่มีชิ้นดี” เขาคำรามแข่งเสียงก่นด่าของหล่อน..
หญิงสาวชะงัก พูดอย่างนี้ หมายความว่า ไม่ว่ายังไงหล่อนก็ตายอย่างนั้นเหรอ...
เขาไขความงุนงงของหล่อน ด้วยการพูดเสียงกึ่งคำราม
“กับคุณมันทำดีด้วยไม่ขึ้นหรอ
