เขาถามชิดปากอิ่มบวมเจ่อเพราะฤทธิ์จุมพิตเดือดดาลของตนเองแผ่วเบา
“กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ”
“ผมกินอะไร”
หล่อนกัดฟันแน่น น้ำตาไหลซึม ความหึงหวงมันน่ากลัวเหลือเกิน
“ก็เมื่อกี้ทำอะไรไว้ล่ะ”
“เมื่อกี้... ผมไม่ได้ทำอะไรนี่”
“แล้วที่สรินนาแก้ผ้าออกไปจากห้องของคุณ มันคืออะไร หรือว่าสรินนาร้อน เลยแก้ผ้าเล่น!”
ความมึนงงเมื่อครู่นี้หายไปทันที เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ของพราวพลอย
“ผมก็นึกว่าอะไร ที่แท้หึงผัวนี่เอง”
“คนบ้า ใครหึงคุณ นี่ปล่อยฉันนะ”
หล่อนดิ้นรน แต่เขาไม่ยอมปล่อย แถมยังเอาดุ้นชายที่กำลังแข็งชันมาถูไถเสียดสีที่หน้าท้องของหล่อนอย่างจงใจอีกต่างหาก
“ถ้าไม่หึง คงไม่ตบผมเสียหน้าหันอย่างนั้นหรอก”
“อย่ามาพูดดี ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับ”
“คุณคิดถึงผม จนถึงขนาดมาหาถึงห้อง ผมจะทำให้คุณเสียความตั้งใจได้ยังไงกันล่ะครับพลอย”
“แต่ฉันจะกลับ”
“อย่างอนสิครับ และก็เลิกห
