เดวิดอ้าแขนรับร่างบอบบางที่วิ่งเข้ามาหา และกอดแน่นปลอบประโลม
“ไม่ต้องร้องไห้นะครับคนดี...”
คนที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับอกกว้างเงยหน้าขึ้นตามทั้งน้ำตา
“คุณพ่อ... เป็นยังไงบ้างคะ”
“ท่านถึงมือหมอแล้ว ไม่ต้องกังวลนะครับ”
มือใหญ่ยกขึ้นลูบแผ่นหลังที่สะท้อนขึ้นลงเพราะแรงสะอื้นอย่างปลอบประโลม
“ท่านจะต้องปลอดภัยครับ”
หล่อนก็ภาวนาให้เป็นเช่นนั้น แต่ตอนนี้ใจคอของหล่อนไม่สู้ดีเลย หล่อนเกรงว่าจะต้องสูญเสียบิดาไปเหมือนที่เสียมารดาไปในอดีต
หญิงสาวสะอื้นไห้อยู่กับอกของเดวิด เขากอดหล่อน ปลอบหล่อน ซึ่งก็ทำให้รู้สึกอบอุ่น และไม่โดดเดี่ยวอย่างในอดีตที่ผ่านมา
สักพักคุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน สีหน้าเคร่งเครียดไม่น้อย
“คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ เราล้างท้องได้ทัน”
“ล้างท้อง?” เดวิดและพราวพลอยถามออกไปพร้อมๆ กัน
“ใช่ครับ เราสันนิฐานว่าคนไข้น่าจะถูกยาพิษมาครับ”
“ถ
