ความเปียกโชนของหยาดน้ำที่สาดเข้าใส่ร่าง ทำให้พราวพลอยค่อยๆ ฟื้นคืนสติ หญิงสาวค่อยๆ ปรือตาขึ้น ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตกใจ เมื่อสถานที่รอบตัวมันไม่คุ้นตา แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่ากับ หล่อนเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่ในมือถือปืนสีดำ
“ที่นี่ที่ไหนกัน”
“ฟื้นแล้วเหรอ นังพลอย”
คำพูดนี้ไม่ใช่เสียงของผู้ชายที่ยืนถือปืน แต่เป็นเสียงที่คุ้นหูมาก หล่อนหันไปมองอีกฝั่งของลำตัว ก็พบว่าดารากับสรินนายืนยิ้มเยาะอยู่
“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
สรินนาหัวเราะชั่วร้าย ขณะเดินเข้ามาหยุดค้ำร่างของพราวพลอย
“ฉันเป็นคนให้มือปืนอุ้มแกมาเองแหละ”
“ห๊ะ...?!”
พราวพลอยไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่สองหูได้ยิน
“อย่ามาทำหน้าตกใจหน่อยเลยนังพลอย วันนี้คือวันตายของแก”
สรินนาหัวเราะดังลั่น เสียงหัวเราะนั้นน่าเกลียดน่ากลัวราวกับเสียงของปีศาจจากขุมนรก
“เธอทำอย่างนี้ทำไม”
“ก็เพราะฉันเกลียดแกไง นังพลอย”
สรินนาย่อตัวลง และกร
