ใจอ่อน
1702 คำ
กาตูนTalk
และนี้ก็เป็นอีกวันที่ฉันได้อยู่บ้าน เฮียเตก็ไปทำงานฉันไม่ไปด้วยหรอกเขาโหดเกินไป ฉันได้แต่นอนดูทีวีที่โซฟาอย่างคนเหงาๆ
"กาตูนไม่ออกไปไหนหรอคะ "และไม่นานเฮียวินก็เดินมาหาฉัน ลืมไปเลยนะเนี่ยว่าเฮียวินหยุด
"ไม่ได้ไปไหนค่ะ วีกลับบ้านไปหาแม่กาตูนเลยไม่มีเพื่อน"
"ช่วงนี้ไปไหนก็ไปแต่กับไอ้เตการบ้านก็ให้มันสอนคงลืมเฮียไปแล้วใช่ไหม" เขาพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน
"ไม่ค่ะ กาตูนไม่ได้ลืมเลยแค่เห็นว่าเฮียวินงานเยอะก็เลยให้เฮียเตสอนเฉยๆ" ผู้ชายก็น้อยใจเป็นหรือเนี่ย
"หรือว่ามันเอาขนมมาหลอกเราหรอ "
"ไม่มีหรอกเฮีย อย่าคิดมากดิ"
"งั้นวันนี้ไอ้เตมันงานเยอะ ให้เฮียพาไปเที่ยวนะ"
"....." เที่ยวหรอ น่าสนใจดีนะแต่เฮียเตจะว่าฉันไหมเนี่ย
"ไม่อยากไปกับเฮียหรอ ทำไมละทีเมื่อก่อนเรายังไปด้วยกันได้เลย" นี้ก็น้อยใจเก่งจังเลยพ่อคุณ
"ไปๆ เดี๋ยวกาตูนขอไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ" ฉันพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด
ฉันใช้เวลาเปลี่ยนชุดไม่นานก็รีบออกมาหาเฮียวิน และเขาก็พาฉันไปเที่ยวที่สวนสนุก พาเล่นเครื่องเล่น สนุกมากๆเลยแหละ
"สนุกไหมคะ" ระหว่างที่เราพักกินน้ำเฮียวินก็ถามขึ้น
"สนุกมาก ไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้นานแล้วค่ะ" ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้เขา
"เอาไว้เฮียหยุดเดี๋ยวพามาอีกนะ"
"ค่ะ แต่ตอนนี้เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ"
"ได้ค่ะ แต่เรามาถ่ายรูปกันก่อนดีกว่า"
เฮียวินพูดจบก็เอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป โดยเขากอดคอฉันไว้ก่อนจะกดถ่าย แล้วเราก็เดินออกมาขึ้นรถกลับบ้าน
ฉันไม่ได้บอกเฮียเตเลยว่ามาเที่ยว หวังว่ากลับบ้านไปเฮียเตจะยังไม่กลับนะเพราะว่าช่วงนี้งานเขาเยอะมาก
"ไปไหนกันมา" และนี้คือคำแรกที่ได้ยินหลังจากที่ฉันก้าวขาเข้าบ้านมา เฮียเตนั่งรออยู่ที่โซฟาและเขาดูโกรธมาก
"กูพาน้องไปเที่ยวมา "
"......" ตอนนี้เฮียเตจ้องมองมาที่หน้าฉันอย่างโกรธเคืองมาก ต้องโกรธขนาดนี้เลยหรอแค่ไปเที่ยวเองนะ ก็เขาทำงานนิพาไปไม่ได้
"มึงจะโกรธอะไรขนาดนั้นวะ ก็แค่ไปสวนสนุกเฉยๆ"
"กูไม่ได้โกรธ อยากไปไหนก็ไปดิ"เขาพูดจบก็เดินกลับห้องไป ไม่ได้โกรธหรอแต่ทำไมสีหน้าเป็นแบบนั้น
เตชินTalk
ผมนั่งรอกาตูนตั้งแต่บ่าย รีบปั่นงานให้เสร็จแล้วกลับมาหาแต่เธอกลับไม่อยู่บ้าน แม่บ้านบอกว่าเธอออกไปกับไอ้วินผมก็ไม่โทรตามนะแต่กลับมาเอาป่านนี้เลยหรอผมรอตั้งแต่บ่ายนะเว้ย
เธอไปไหนไม่เคยบอกผมเลยทั้งๆที่ผมบอกทุกอย่างทำงานอยู่ก็ถ่ายรูปให้ดูแต่ดูเธอดิโคตรไม่ชัดเจนเลยวะ เหนื่อยกับงานมาแล้วยังต้องมาเหนื่อยกับคนอีกหรอ
"เฮียเต" และไม่นานเธอก็เดินตามผมเข้ามา
"...." ผมไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องมองหน้าของเธอ
"โกรธหรอคะ กาตูนขอโทษ" กาตูนเห็นว่าผมไม่พูดอะไรก็เลยเดินมาตรงหน้าผม
"แล้วคิดว่าไงละ เฮียจะโกรธไหมที่กาตูนไปไหนไม่บอกเฮียเลยทั้งๆที่เฮียบอกกาตูนทุกอย่าง แค่กินข้าวยังถ่ายให้ดูเลยแต่กาตูนไม่มี ไม่เคยบอกเฮียเลย" ผมระบายความในใจออกมาจนหมด
"ขอโทษกาตูนไม่คิดว่าเฮียจะโกรธขนาดนี้"
"ก็คิดบ้างสิกาตูน เฮียรีบเคลียร์งานกลับบ้านมาหาแต่กาตูนก็ไม่อยู่ เฮียรอตั้งแต่บ่ายแต่กลับสองทุ่มเห็นใจคนรอหน่อยสิ"
"....." พอเธอเห็นว่าผมเสียงดังขึ้นก็เอาแต่ก้มหน้า
"ถ้าไม่มีอะไรจะพูดก็กลับไปเถอะ" ถ้าจะมายืนแบบนี้ หรือพูดแค่ว่าขอโทษแล้วผมหายโกรธก็กลับไปเถอะครับ
และกาตูนก็มองหน้าผมก่อนจะเดินออกไป ถ้าแค่จะมาพูดแค่นี้แล้วคิดว่าผมจะหายโกรธก็กลับไปเถอะ คนอื่นอาจจะหาว่าผมงี่เง่านะ ก็ผมให้เธอไปเยอะไง ผมแค่ต้องการให้เธอทำแบบที่ผมทำบ้างบอกก่อนว่าจะไปไหนไปทำอะไรก็บอกหน่อย ไม่ใช่ๆบอกเลย มันก็เป็นธรรมดาของคนที่ให้ใจเขาไปเยอะแต่เขากลับไม่ให้อะไรกลับมาเลย
เช้าวันต่อมา...
และตอนนี้เราก็อยู่ที่โต๊ะอาหารแล้วครับ ทุกคนคงมีงานเช้าก็เลยได้กินอาหารเช้าด้วยกัน รวมถึงกาตูนที่นั่งข้างๆผมด้วยแต่ไม่พูดอะไรสักคำเลย
"งานเยอะหรอเต" เสียงของม๊าเอ่ยถามขึ้น
"ครับ งานเยอะ" ช่วงนี้งานผมเยอะมาก เยอะจนผลิตของไม่ทันเลย
"อย่าหักโหมนะลูก พักผ่อนบ้าง"
"ครับม๊า " ผมตอบแล้วมองหน้ากาตูน คำนี้ควรเป็นแฟนผมนะที่พูด
"กินเยอะๆนะคะ" ระหว่างที่เรากำลังกินข้าวกาตูนก็ตักอาหารให้ผม ซึ่งมันทำให้ผมยิ้มขึ้นมาได้ "เฮียวินด้วยนะคะ"
"ผมขอตัวนะครับ " ผมลุกจากโต๊ะทันทีที่เธอตักอาหารให้ไอ้วินด้วย จะง้อผมแต่ก็กลัวไอ้วินโกรธ หึแบบนี้ก็ง้อต่อไปเถอะ ไม่น่าไปยิ้มให้เธอเลยแค่เธอตักอาหารให้ผมก็ยิ้มละเบื่อตัวเองที่ใจง่ายจริงๆ
หลายชั่วโมงต่อมา...
ผมกลับจากทำงานแล้วครับ กลับบ้านมาผมไม่เห็นใครเลย ก็เลยเดินเข้ามาหาในห้องแล้วรีบอาบน้ำเตรียมตัวนอนพรุ่งนี้ต้องทำงานอีก
"เฮีย" ระหว่างที่ผมกำลังเช็ดผมแล้วเดินออกจากห้องน้ำก็เห็นกาตูนนั่งรอที่ปลายเตียง
"....." ผมไม่พูดอะไรนอกจากเดินมานั่งที่เก้าอี้ทำงาน
"โกรธขนาดนั้นเลยหรอ กาตูนขอโทษ" แต่กาตูนก็รีบมาจับเก้าอี้ผมให้หันไปหาเธอ แล้วขอโทษอย่างคนรู้สึกผิด
"ไหนลองบอกความผิดของตัวเองมาดิ ว่าผิดอะไร"
"ผิดที่ไปไหนไม่บอกเฮียก่อนค่ะ" กาตูนก้มหน้าแล้วตอบ
"...." ก็ยังดีที่รู้ว่าตัวเองผิดอะไร
"ขอโทษนะคะเฮียเตหายโกรธได้ไหม" กาตูนเขย่าผมอย่างแรงพร้อมกับหน้าตาอ้อนวอน มันน่ารักมากครับตอนนี้
"อืม"
"หายโกรธแล้วใช่ไหม" กาตูนถามแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ
"....." ผมเบื่อตัวเองจังที่เธอทำตัวน่ารักใส่แค่นิดเดียวก็ใจอ่อนแล้ว
"ถ้าไม่หายกาตูนก็ไม่ออกนะคะ" เธอพูดพร้อมกับขึ้นไปนอนบนเตียงผม "ว้าว เตียงเฮียเตหอมมาก"
"...." ผมมองคนที่อยู่บนเตียงแล้วมันก็อดที่จะนึกไม่ได้ ถ้ามีผู้หญิงนอนอยู่บนเตียงต่อหน้าผมแบบนี้แล้วแถมยังอยู่ด้วยกันสองคนอีกถ้าเป็นคนอื่นไม่รอดแน่ แต่เป็นกาตูนผมต้องอดทน
"กาตูนลุกๆ" เธอต้องออกไปจากห้องผมเลยตอนนี้ ไม่งั้นผมทนไม่ไหวแน่ ช่วงนี้ยิ่งไม่ได้มีอะไรกับใครอยู่
"ไม่ลุก" กาตูนขยับหนีผมแล้วไปดมหมอนอีกข้าง
"...." ให้ตายเถอะเธอรู้ไหมว่าผมกำลังมีอารมณ์เพราะเธอเลย เด็กคนนี้ดื้อจังวะ
"ยิ่งไล่กาตูนยิ่งไม่อยากไป" กาตูนพูดแล้วก็แทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มของผม
"ไม่ลุกใช่ไหม" พอผมถามย้ำอีกรอบเธอก็ส่ายหน้าให้ผมพร้อมกับยิ้ม หึยิ้มงั้นหรอ ผมค่อยๆกอดเธอทั้งที่ห่มผ้าอยู่แล้วจ้องหน้า "รู้ไหมว่าถ้ามีผู้หญิงคนไหนนอนอยู่บนเตียงต่อหน้าเฮียเนี่ยไม่รอดสักคนนะ"
"....."
"กาตูนไม่ออกไปเองนะ เฮียช่วยไม่ได้" ผมก้มพูดเบาๆที่หูเธอ
"ไม่ออกก็ไม่มีสิทธิ์ทำ"
"โอ๊ย " ตอนนี้กาตูนตีที่แขนผมอย่างแรง
"อย่ามาทำนิสัยแบบนี้กับกาตูนนะ" เธอผลักผมออกแล้วลุกขึ้น เดินชี้หน้าผมอย่างน่ากลัวจนผมชนกับกำแพงห้อง เห้ยนี้มันไม่ใช่แบบที่ผมคิดหนิ ตอนนี้จากมีอารมณ์ของผมกลายเป็นอารมณ์กลัวแล้ว
"กาตูนจะทำอะไรเฮีย"
"ถ้าควบคุมอารมณ์ไม่ได้ก็ตัดมันเลยดีไหม " ตัดเธอคงไม่ได้หมายความถึงน้องชายของผมใช่ไหม
"....."
"ถ้ารู้ว่าไปทำแบบที่พูดกับใครโดนแน่ " กาตูนพูดขึ้นอย่างจริงจัง
"ดะ โดนอะไรครับ"
"โดนตัดไง อย่าให้เห็นนะ"
"ไม่เอา อย่าโหดกับเฮียนักเลย" ผมรีบคว้าตัวเธอมากอด
"ก็เฮียไม่น่ารักไง"
"น่ารักครับ น่ารักแล้วไง" ให้ตายเถอะจากผมโกรธกลายมาเป็นผมกลัวเธอแล้วหรอ
"อย่าให้รู้ว่าทำแบบนี้กับคนอื่น ถ้ารู้ก็ไม่ต้องมาเจอหน้ากาตูนเลย"
"ครับ เฮียไม่ทำอยู่แล้วตั้งแต่จีบกาตูนเฮียก็ไม่เคยมีอะไรกับใครเลย"
"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"
"ครับ เป็นแบบนั้นแหละ" ผมพูดจบก็หอมแก้มเธอไปหนึ่งฟอดอย่างแรง
"เฮีย นี้กาตูนกำลังดุเฮียอยู่นะ"
"ไม่อยากให้ดุนิ อย่าดุเลยนะคะ" ผมทำหน้าอ้อนเธอสุดๆ
"กลับห้องดีกว่า" พอพูดจบเธอก็เดินออกไป
ให้ตายเถอะ จากคนที่โกรธเธอมาเป็นเธอโกรธแถมยังจะมาตัดน้องชายผมอีก ผมเลือกถูกไหมเนี่ยที่จีบเธอ ไอ้เตเอ๊ย
- ผู้เขียน
